Dwangmatig..................niet meer nodig!

Regelmatig een nieuw shirt of een nieuwe broek online bestellen bij Esprit, niet meer nodig
Elk moment van de dag denken aan lippenstift opdoen, niet meer nodig
Contact onderhouden met vrienden omdat het hoort, niet meer nodig
Me druk maken of mensen het wel naar hun zin hebben, niet meer nodig
Regelmatig wat lekkers kopen bij de benzinepomp, niet meer nodig
Status hebben in een baan, niet meer nodig
Aardig gevonden willen worden door de hele wereld, niet meer nodig
Op mijn tenen lopen, niet meer nodig
Een overvolle agenda hebben, niet meer nodig
Gewaardeerd worden om wat ik allemaal doe, niet meer nodig
Zeggen dat ik het druk, druk, druk heb, niet meer nodig
Voor een feestje vijf verschillende setjes kleding uitproberen, niet meer nodig
Als een dolle moeten poetsen in huis, niet meer nodig

Al dat dwangmatige gedrag...............het is niet meer nodig.
Het is fijn dat ik van mezelf gewoon mag ZIJN!

Mijn lampenvriendinnetje

Ze hangt!
Toen ik bij Bert ging wonen in Utrecht heb ik mijn lampenvriendinnetje besteld via internet. Ik wilde graag wat meer kleur in huis en ik vond de hal een mooi plekje voor haar. Toen ik het lampenvriendinnetje uitpakte straalden de kleuren mij tegemoet. Rose, groen, geel, blauw, rood en oranje. Voor Bert was het echter een beetje schrikken. Ik zag dat de lamp van plastic was maar dat kon ook niet anders voor dat geld. Ik vond het des te grappiger. Pa heeft haar keurig opgehangen al was de lamp wel wat scheef. Eigenlijk maakte mij dat niet uit, ik vond het goed passen bij deze lamp. Ik ben gauw naar de Blokker gegaan om van die kaarslampjes te kopen want dan zou mijn lampenvriendinnetje compleet zijn.
Tja en toen moest ik zo nodig emigreren. Het lampenvriendinnetje werd zorgvuldig ingepakt met van dat bubbeltjesspul en ik had beloofd dat ik ook in Spanje weer een mooi plekje voor haar uit zou zoeken.
Na maandenlang in een container vertoefd te hebben bij de verhuizer kwam ze heelhuids aan in Spanje. Ik glimlachte toen ik de doos in handen kreeg waarop stond " de gekleurde lamp". Ze werd eerst in de toekomstige woonkamer neer gezet maar het werd me al snel duidelijk dat dit niks ging worden. Het plafond was veelste laag voor mijn lampenvriendinnetje. Graag had ik haar in mijn kantoortje willen hangen maar helaas is dat kantoortje er nog niet en dat gaat ook nog wel even duren. Dus het werd de schuur, niet leuk natuurlijk. Na een poosje heb ik haar verhuisd naar mijn washokje en opslagplaats. De doos lag inmiddels vol stof en uitwerpselen van de gekko's. Dat vond ik niet ok. In mijn washokje was ze inmiddels uitgepakt en lag onder het zilveren sprei van de vorige bewoners. Kitsch en kitsch lagen bij elkaar in de buurt en dat moet wel goed geweest zijn.
Regelmatig maakte ik plannen om de lamp op te hangen en ik droomde dat mijn lampenvriendinnetje al hing. Bert heeft andere interesses dan mijn lamp dus ik moest mijn plan trekken. Boven de grote tafel buiten onder de valse peperboom leek me een geweldig plekje. Alleen licht van waxinelichtjes en olielampen is reuze knus maar ik zag het eten op mijn bord niet liggen. Mijn lampenvriendinnetje kon dit euvel verhelpen. Zeker weten!
Toen mijn vader en moeder bij ons waren greep ik mijn kans. Ik vroeg mijn vader of hij mijn lievelingslamp op wilde hangen. Dat wilde hij wel en ook Bert begon spontaan te helpen. Er moest een electriciteitsdraad over een hoge tak gegooid worden. De trap werd op de tafel gezet en pa klom naar boven. Vervolgens werd het gooien en gooien maar het snoer ging niet over de tak. Het snoer was koppig zeg maar of......... Het was een grappig gezicht en ma en ik begonnen zachtjes maar later steeds harder en harder te lachen. Pa ging rustig door met gooien. Bert, inmiddels ook doordrongen van het feit dat ik blij gemaakt kon worden met een hangend lampenvriendinnetje, bond een steen aan het snoer en jawel hoor daar ging ie. Vervolgens het snoer via de johannesbroodboom en de koelkast naar het stopcontact geleid.
Pa merkte op dat ie niet recht boven de tafel hing. Gelukkig niet, dat past ook helemaal niet bij deze lamp. Het hoeft allemaal niet zo te kloppen. Van de mooie kaarslampjes deden er een paar niet meer, toen maar gewoon verschillende Ikea spaarlampen er in gedraaid. Ook goed. Daar hing ze in vol en kleurrijk ornaat................mijn lampenvriendinnetje! Inmiddels hangt ze er al een tijdje. De regen doorstaat ze en ook de felle zon. De kleurtjes zijn wel wat vervaagd en inmiddels huizen er allemaal beestjes in. Ook de spinnetjes maken er prachtige kunstwerken in. Alle gasten en andere mensen die bij ons komen reageren op mijn lampenvriendinnetje. Je kunt er niet om heen lijkt het wel. Ze zou het symbool kunnen zijn van onze finca, ons leven, ons gezinshuis, onze B&B Alegria de la Vida. Kleurrijk, dynamisch, energie, gezellig, licht, ZIJN...................

Zullen we naar Zweden gaan?

"Jeetje, het is wel warm hier!
En ik word niet goed van al dat stof,
Die klussen op het land, wat een werk zeg,
De ramen kan ik iedere week wel doen,
Die vliegen en andere insecten prikken me lek,
En die leemgrond is geen doorkomen aan, het lijkt wel beton,
Juan aqua al weer bellen omdat het water op is,
De duiven die op mijn nieuwe stoelkussens schijten,
En van al dat zweet krijg ik jeuk,
De auto die als vuilniswagen fungeert ziet er niet uit,
Werken met deze temperaturen is zowat niet te doen,
Soms ben ik niet vooruit te branden,
Al dat kalk in het water betekent weer de badkamer poetsen,
En al die zwerfhonden vind in zielig,
En dat slapen met die warmte, pffffffff.........
Iedere dag twee keer vegen, ook een karwei,
En ik stond bij de winkel voor een dichte deur omdat het al weer een feestdag is"

Waarop Bert heel droog en rustig zegt " zullen we naar Zweden gaan?"
Neeeeeeeeeee, geen goed plan omdat ik steeds meer van mijn Spanje ga houden! En af en toe ongenuanceerd klagen is heerlijk!

Elke dag is een cadeautje........

Als ik opsta en de deuren open,
Als ik de kleurrijke pracht zie van de bomen en bloemen,
Als ik de vele vogels hoor fluiten,
Als ik het pasgeboren geitje van de buurman hoor mekkeren,
Als ik het prachtige warme licht ervaar,
Als ik een hagedis met regenboogkleuren voor bij zie gaan,
Als ik de rust en de ruimte van de natuur voel,
Als ik een kopje thee drink op het terras,
Als ik de wind door mijn haren voel,
Als ik de stilte om mij heen beleef,
Als ik de gele velden zie die gekleurd zijn door zon,
Als ik zwaai naar de wandelende dametjes met strohoedjes op,
Als ik een rijtuigje met paarden voorbij zie galopperen,
Als ik niet weet welke dag het is,
Als ik de druiven zie die geplukt kunnen worden,
Als ik de vijgen ontdek die bijna rijp zijn,
Als ik mag mijmeren en dromen,
Als ik Bert zijn dagelijkse ochtendduik zie nemen,
Wat ben ik dankbaar voor al die cadeautjes!

Zomaar een dag

Manlief ligt lekker in de hangmat. Hij heeft vanavond heerlijke paella gemaakt in de buitenkeuken. Daar hebben we lekker van gesmikkeld. De troep heb ik net opgeruimd. De ramen staan allemaal open zodat het lekker kan doortochten. Het is behoorlijk warm in huis. Dat merken we alleen als we gaan slapen omdat we verder de gehele dag buiten zijn. Hoewel, ook daar is het warm maar dat is toch anders.
En wat geniet ik daar ontzettend van, altijd buiten zijn. Het licht, de rust en de ruimte, de vrijheid, de geuren, de kleuren...........wat is dat toch fijn. Het verveelt me nog geen moment.
Vanmorgen fit op gestaan. De bloemen en planten water gegeven en genoten van al die kleuren. Ondanks dat het hier zo droog is valt het me op dat alles nog groeit, bloeit en mooi groen is. De akkers zijn nu geel maar dat is ook een mooi gezicht vind ik. De plantjes, de verkleurbloem heten ze, die ik gisteren in de grond heb gezet waren de nacht goed doorgekomen. De gezellige oranje kleur lachte me tegemoet.
Daarna samen met Bert een bakkie thee gedronken. Natuurlijk heeft Bert eerst zijn dagelijkse ochtendduik in het zwembad genomen. Ondertussen kwam de geitenboer langs met zijn kudde. De bellen van de geiten hoor je al van verre. Inmiddels een vertrouwd geluid.
De bedoeling was om op het land aan de slag te gaan. De tipi kan immers elk moment bezorgd worden. Het was Bert echter niet zo goed bevallen gisteren vanwege de warmte. Hij verklaarde ons voor gek dat we daar stonden te zagen, te strimmen en dode bomen aan het opruimen waren. Het zweet gutste ons van het lijf en er werden liters water gedronken.
Bert ging dus boodschappen doen. Ik deed voor de zoveelste keer een poging om de vetvlekken van de keukenvloer af te krijgen. Had weer een ander middeltje gevonden maar ook dit mocht niet baten.
Daarna koffietijd, samen dronken we een cafe con leche en aten we een broodje. We keken of er boekingen binnen waren gekomen en leuke mailtjes. Weinig bijzonders stond er in onze "postvak in". De komst van de eerste jongere, een meisje van 15 jaar, is uitgesteld vanwege paspoortperikelen. We hopen dat ze volgende week komt. Wij zijn klaar voor de begeleding en hebben er zin in.
Bert heeft bij gastenkamer Azul op het terras blauwe tegeltjes gelijmd. Lekker fris en een leuk detail. Bij het witte huisje in de tuin, wat nergens toedient maar wel leuk is, waar de buitenkeuken staat zijn ook gekleurde tegeltjes gelijmd. Ook leuk. De lamp met krullen en tierelantijnen aan het witte huisje is vervangen door een leuke lamp van zink. De staande krullamp bij het zwembad ligt nu ook in de container. Bert heeft daar een roestvrijstalen lamp neergezet. De overige drie komen ook nog langs het zwembad te staan. Allemaal meegenomen vanuit Meppel, daar lagen ze al tijden in de garage.
Aangezien ik nog wat bloempotten over had ben ik maar weer eens op zoek gegaan naar stekjes van de aloe vera. Het gevolg was dat mijn armen weer onder de schrammen zitten. Nadat ik de potjes her en der in de tuin had gezet ben ik nog wat gaan harken. En wederom meters en meters slangen van het land gehaald. Die zijn voor de irrigatie maar inmiddels allemaal lek of poreus. Overal kom je die dingen tegen hier, inmiddels ligt er al een paar kilometer bij de punto limpio (de stort). Irrigatiewater hebben we nog niet, daar gaan we volgend jaar maar eens achter aan. Alles op z'n tijd.
Nog even een wasje gedraaid en opgehangen en in een mum van tijd is het ook droog. Je kunt er bijna bij blijven staan.
Inmiddels even de website opgezocht van de gemeente Alora omdat het daar feria is deze week. Elke dorp heeft een feria hier, een feestweek met muziek, theater, dans, drinken en eten. Ja, feesten kunnen ze hier wel. Morgenavond gaan Bert en ik eens kijken wat er allemaal te beleven valt.
Ja en toen was het tijd voor een duik in het zwembad. Even een aantal baantjes trekken. Wat is dat een heerlijkheid, elke dag weer. Bert verzorgde het borreltje en op het trapje spraken we nogmaals uit dat we het heel goed hebben hier.
Bert veegt de terrassen even en ik breng gauw nog even alle verzamelde troep van vandaag naar de container in Zalea. De vuilniswagen komt hier namelijk niet. Bij terugkomst neem ik mij voor om binnenkort echt eens de auto te gaan wassen van binnen en buiten. Het is net een vuilnisbak en van al dat stof krijg je spontaan een allergische reactie. Tjonge, jonge. En dan te bedenken dat ik het in Utrecht bijna wekelijks deed.
Het is 23.55 uur en Bert ligt nog steeds in de hangmat, hij slaapt. Mooi laten liggen. Ik hoor de krekels, de cicades, de kikkers, de gekko's, verder is het stil. Hoewel..........in de verte hoor ik een hond blaffen. Er komt net een smsje binnen van een zus van Bert die op vakantie is in Torremolinos. Maandag komt ze hier met man, kinderen en aanhang en blijven een nachtje slapen. Weer gezellig. Oh jee, Jos komt maandag ook om de tafel en de deur te brengen en eet mee. Helemaal goed want maandag hebben we de heeeeeeeeele grote eettafel waar ik me zo op heb verheugd.
Bert een kus geven en dan ga ik mijn mandje in, nog even lezen in het boek van Anna Enquist, de thuiskomst. Best de moeite waard. Ik zie op mijn weblog dat het hier nog 26 graden is.
Het was zomaar een dag, een heerlijke dag!

De multifunctionele ton

Puin ruimen met een ton,
Keien verzamelen in een ton,
Grind sjouwen met een ton,
De was gaat in een ton,
Hout halen met een ton,
Onkruid wieden met een ton,
Terracotta tegels vervoeren in een ton,
Cement gaat in een ton,
Lege flessen verzamelen in een ton,
En deze tonnen kopen we bij een bazar, ik noem het altijd "de Chinees". Deze winkel van sinkels waar van alles te koop is worden hier in de buurt gerund door Chinese mensen. Vandaar dat ik regelmatig even zeg " ik ga nog even langs de Chinees hoor". "Al weer tonnen halen?" "Ja, alweer tonnen halen". We gebruiken de tonnen voor bijna alles. En voor 2 euro kun je een hoop plezier hebben van zo'n ton.
Stevig met twee handvatten er aan, kunnen nauwelijks kapot, mooie vorm, robuust, beetje lomp, ruiken lekker naar plastic..... Ik ben er dol op!
Onlangs vertelde een gast dat onze tonnen helemaal trendy zijn in Nederland en dat je ze in vele kleurtjes kan kopen.
Toen ik ontdekte dat je hier de tonnen ook in andere kleurtjes kon krijgen heb ik er meteen een aantal gekocht. Tja, die waren toch wat duurder. En de tonnen zijn er ook nog een maatje kleiner. Daar hebben we er twee van. En Bert vertelde dat ze er ook nog in een soort platter formaat zijn. Leuk als broodmand misschien? Ik weet, er komt een soort hebberigheid in mij los als het om tonnen gaat.
Planten staan nu ook in tonnen,
Oh ja en we hebben een kruidenhoekje met................tonnen!

Spontaan

Een leuk woord en ik krijg ook allerlei leuke associaties met het woord spontaan. Nieuwsgierig, ondernemend, impulsief, vrolijk, aandacht, onverwachts, direct, energie, overgave, sensitief, extravert.................. En dat is natuurlijk mijn beleving.
Ik kan me nog goed herinneren dat er een tijd was dat mensen bij ons thuis in- en uitliepen. Ik was nog een kind, later een puber, en die zoete inval vond ik gewoon en ook beregezellig. Vrienden en vriendinnen bleven eten en logeren. Toen ik vervolgens zelf volwassen werd stond de deur ook open voor iedereen. Mensen kwam spontaan bij mij langs en ik stond spontaan op de stoep stond bij anderen. Meeeten was prima ook al dacht je niet genoeg te hebben. Je rukte nog een potje open of er lag nog wel wat in de diepvries. Rustig een kopje koffie drinken met wat lekkers was gezellig ook al hijgde die deadline van morgen in je nek. Iemand die langs kwam om even wat te vertellen, wat het ook maar was, altijd leuk. Het poetsen kon immers ook op een andere dag.
Vervolgens kwam de trend, of is die er nog steeds, van overvolle agenda's. Zelf deed ik er ook stevig aan mee. Ik heb mijn agenda's van de laatste tien jaar ritueel weggegooid toen ik afscheid nam van mijn laatste werkgever. Ik kreeg het spaansbenauwd toen ik de eerste acht agenda's doorbladerde. Vol gekalkt met inkt in alle kleuren, post it geeltjes in alle maten over de tekst heen geplakt en soms nog arceringen met van die fluorstiften. Overuren draaien, 's avonds nog stukken lezen, regelmatig naar de sportschool, het sociale netwerk een beetje bijhouden, aandacht voor het gezin. Alles werd gepland wat er maar te plannen viel.
Toch ben ik de spontaniteit gelukkig nooit helemaal kwijt geraakt. In Meppel kwam vriend Bert regelmatig even aanwaaien voor een bakkie en een praatje. Spontaan een borrel drinken in de kroeg met Miranda. Alma die belde op het werk om even te gaan lunchen. Jan die 's avonds laat nog een wijntje kwam drinken. Even een kopje thee drinken bij de buurvrouw en later spontaan een bakje met bonen uit de tuin komt brengen.
Na wat levenservaringen ben ik een aantal jaren geleden gestopt met het fenomeen "de overvolle agenda", wat een achterlijk gedoe om alles vol te plannen. Ik voelde me er ook niet meer prettig bij of had ik het niet meer nodig?
Toen ik voor ons vertrek naar Spanje spontaan een vriendin belde om langs te komen en even bij te kletsen kon er een afspraak gemaakt worden voor over twee maanden. Gekkenhuis! Haar agenda stond vol, vol, vol. Een andere vriendin kon, of wilde, niet eens een afspraak maken. Er zat geen overzicht meer in de vol geplande agenda. Na vele zuchten, pffffffff en andere vermoeide geluiden hebben we maar opgehangen.

Waar is de spontaniteit gebleven...........tijdelijk op reis naar elders?

Hier in Spanje kwam ik de spontaniteit weer tegen. Wat een vrolijkheid!
Betty en Frank uit Alora die een bakkie of een borreltje komen doen. Peggy en Marc uit Belgie die hier ineens met de camper voor de deur staan. Tien jaar geleden ontmoet in Turkije en daarna ook nooit meer gezien of gesproken. En door facebook elkaar weer gevonden. Gezellig bijkletsen en ze bleven ook eten en slapen. Heerlijk toch die spontaniteit. Jan, de broer van mijn vriendin Ria, die spontaan een weekje komt terwijl het huis nog niet eens klaar was. Altijd welkom en daar kwam ie. Bert en Esther die elkaar in november 2009 ontmoet hebben op onze "tot ziens borrel" kwamen samen ook spontaan een aantal dagen in Spanje. Geweldig toch! Afgelopen zaterdag kwam er een auto het erf op en daar stapten zes mensen uit. Mijn neef Rick met zijn gezin uit Nerja met Roelof, ook een neef van mij, en zijn vriendin Esther. Roelof had ik al jaren niet meer gezien of gesproken. Wat ontzettend leuk was dat.
En dan zijn dit nog maar een aantal spontane acties, inmiddels zijn er weer vele en ik hoop dat er nog heel veel mogen volgen. Bert en ik gooien er regelmatig iets spontaans tegen aan en dat bevalt ons super.

Tja en die agenda dan? Voor mijn vertrek uit Nederland kocht ik nog een kittig wit agendaatje die al meer dan een half jaar ongebruikt in mijn tas ligt. Nou ja ongebruikt, ik heb er wat verjaardagen in gezet en dat is het. We gebruiken de kalender van de website voor de boekingen, en nu ga ik mezelf tegenspreken, want ik hoop dat die wel vol komt te staan!

Maar hoe dan ook, leve de spontaniteit!

Een artikel van ons in het Algemeen Dagblad/Utrechts Nieuwsblad: "Stel volgt droom in Spanje"

Even klikken op het artikel en dan wordt ie groter en beter leesbaar.

Een leuk artikel vind ik!

Een artikeltje over ons in de:Meppelercourant.nl | Meppel - Nijeveen - Staphorst | Altijd actueel | Nieuws

Even klikken en dan kan het artikeltje gelezen worden.


Meppelercourant.nl | Meppel - Nijeveen - Staphorst | Altijd actueel | Nieuws

Zeuren maar wel een mooie witte muur!

Ik was er al aan begonnen..............de zijmuren wit sauzen (dat vindt mijn Belgische vriendin Charlotte zo'n leuk woord) bij gastenkamer Azul. Of is wit kalken een betere benaming? Bij Rojo was de muur al wit gemaakt door mij, helderwit want daar hou ik van. Bij Azul zat er veel groene aanslag op van het vele vocht van afgelopen winter. Niet zo presentatief voor de gasten toch?!
Bert en ik hadden afgesproken om Azul samen af te maken. En toen werd ik overvallen door die voedselvergiftiging en stond ik te zwabberen op mijn benen. Op de grond is niet zo erg maar zwabberen op een ladder is misschien minder handig.
Ik stelde Bert vriendelijk en liefdevol voor om het sauzen af te maken en de randjes wilde ik dan wel doen. En daar was ie weer:" wat kan jij zeuren zeg". Doe ik zo mijn best om het netjes te vragen maar hoe ik het ook doe het heet "zeuren". Wat is dat toch?
Maar goed, daar ging ie. Werkkleding aan, spullen pakken en aan de slag. Toen ik wilde helpen kreeg ik de boodschap " als jij aan het werk gaat en niet goed wordt door die vergiftiging, ik breng je niet naar het ziekenhuis in Malaga". Dat was duidelijke taal. En eigenlijk had ie ook wel gelijk............de zon scheen inmiddels ook behoorlijk fel en dan is sauzen niet zo'n handige bezigheid met een wiebelig lijf.
Om toch mijn bijdrage te leveren ging ik de duivenpoep op het terras verwijderen. Ook leuk! De bloempotjes en prullen afsoppen, stofzuigen (ja, ik zuig de terrassen nadat ik ze geveegd heb.......ideaal!) en meer van die klungeldingen die nergens over gaan maar ik erg graag doe.
Tussendoor mijn geliefde voorzien van een biertje want het was weer heftig zweten. En tja, misschien had ik wat goed te maken. Een aantal uurtjes later had ik een spierwitte zijmuur. Het deed je bijna pijn aan de ogen, zo helder. Bert gauw het zwembad in....
Weer een klusje geklaard, met dank aan mijn lief en ik helemaal blij.
En zeuren.............ik zal het vast en zeker nog wel een keertje doen!

Zonder wii, tv, nickelodeon, pc, dvd,............

"Is jullie bed and breakfast ook geschikt voor kinderen?" is ons inmiddels meerdere keren gevraagd. Tja wat is geschikt? Wij denken dat elk kind het hier leuk kan hebben. Inmiddels hebben hier een paar keer kinderen gelogeerd en dat ging prima.
Er is immers de vrijheid om wat te doen, je te vervelen en om te niksen.
In eerste instantie worden de kinderen naar het zwembad "gezogen", kennelijk altijd leuk. De plastic banden, ballen en zelf meegenomen dolfijn worden opgeblazen (door de moeders, ha, ha!) en speelgenoot in het zwembad. Zo ook de gekleurde plastic staafjes die je op kan duiken. Of gewoon lekker dollen en bommetjes maken.
Sommige kinderen gaan dan het terrein verder verkennen, anderen blijven eerst in, om en rondom het zwembad. Kinderen lezen een boekje op een zelf gevonden plekje, doen een spelletje onder de sinaasappelboom of zitten tijden achter elkaar op een bankje lekker te mijmeren en te genieten van het uitzicht. Iedereen zoekt zo z'n eigen plekje.
En als de geitenboer langs komt met de kudde is het leuk om "hola" te roepen, naar hem toe te lopen of een eindje mee te lopen. Het is zelfs leuk om met de geitenboer te schuilen, voor de regen, onder de palmboom.
Banjeren op het land, bloemen plukken, met rietstengels rovertje spelen , verschillende dieren ontdekken, van een groot blok beton een huisje maken en tijdens het spel de fantasie de vrije loop laten.
Tussendoor zijn er kinderen die graag willen helpen als wij een klusje aan het doen zijn; schuren, puin ruimen van het land, bloemen water geven, onkruid verwijderen, taken sjouwen, druiven plukken en ondertussen ontstaan de leukste gesprekken. En natuurlijk is het interessant om te helpen met jam maken van de zelfgeplukte druiven en het daarna op de boterham te smeren.
En lekker een ijsje eten op het trapje in het zwembad doet het ook altijd goed! En niet te vergeten het bbq-en 's avonds.
Heel soms, vaak als ze er net zijn, hoor je dan even de vraag "hebben jullie ook een televisie? " om vervolgens weer te gaan spelen.
De verschillende paarden die hier regelmatig gestald worden aan de zijkant van het huis zijn ook favoriet. Even aaien, even gedag zeggen, even eten geven...............
Het is een groot plezier om kinderen hier rond te zien huppelen.......................
Zonder wii, tv, nickelodeon, pc, dvd,..................maar straks wel met een zelfgemaakte hut om in te spelen, een hangmat om in te vervelen en een kinderterras om lekker te niksen en te dromen...............en niet te vergeten de tipi om in te slapen. Dat gaan we regelen.

Leuk dat jullie er allemaal waren!

Het project citroenboom

De ene klus was nog maar net geklaard of het volgende project diende zich al weer aan. En dit project had niks met netwerken of acquisitie te maken. Een projectplan was ook niet van belang, ik begon er impulsief en spontaan aan. Eerst doen en later maar eens nadenken. Ik wist dat ik het anders geleerd had maar soms had ik daar lak aan. Bovendien was het doel mij wel helder. Een offerte was bij dit project niet nodig want het was liefdadigheid. In dit geval ging het om het project citroenboom.

In onze tuin staan meerdere citroenbomen maar het ging om die ene citroenboom waar ik altijd naar keek als ik op het overdekte terras zat. Zeg maar onze buiten huiskamer. Het was een bijzonder en intrigerend exemplaar. Een analyse had ik niet gedaan en een diagnose was er ook nog niet. Het was wel duidelijk dat deze citroenboom getraumatiseerd was en op vele fronten ook verwaarloosd. Er zat geen vorm meer aan, de boom had kale takken, vloog alle kanten op, had weinig blad meer en delen van het hout waren dood. Bovendien woonde familie mier er met vele generaties en die maakten er een zooitje van.
Maar...... de boom gaf nog wel citroenen. En tussen enkele takjes groen hadden vogeltjes ook nog een nestje gemaakt. De kern was kennelijk gezond en vruchtbaar.

Toch zag de buitenkant van de boom er niet uit en het oog wilde ook wat. Sneu, dat wel maar de boom had er mee te dealen. En ik dus ook. Wel is het zo dat deze verwaarloosde boom invloed had op mij want op een dag had ik na het opstaan een slonzig hemdje aangetrokken, niet aan wassen of douchen gedaan en het vogelnest op mijn hoofd niet gefatsoeneerd. Zelfs de lenzen had ik niet in gedaan. Dat had ook zo z'n voordelen want dan was de boom net ietsje minder lelijk. Ik ging na al het niet, niet, niet, gewoon aan de slag en keek af en toe vanuit mijn ooghoeken naar de citroenboom. Die dag waren we samen een beetje verwaarloosd.

Terwijl Bert buiten stond te koken keek ik weer naar de citroenboom. Daar liet ik het niet bij, ik pakte een snoeischaar, zaag en ander tuingereedschap. De bedoeling was om de boom eens wat te ondersteunen en te verzorgen door wat snoei-, knip en zaagwerk uit te voeren. Eerst het uiterlijk wat opknappen en dan kon het innerlijk weer groeien en bloeien. Om te beginnen haalde ik een doos vol kerstlampjes uit de boom. Misschien had deze citroenboom in een vorig leven gefungeerd als kerstboom. Nog misbruikt ook.
Toen ik eenmaal begon te knippen en te zagen kon ik niet meer ophouden. De berg takken op de grond werd steeds maar groter en groter. Soms gaan de dingen zoals ze gaan..............ik had m'n best gedaan maar de boom knapte er niet echt van op. Althans de buitenkant was er niet mooier op geworden.
Het was me wel duidelijk dat de boom een grote kracht had want ik haalde er kilo's prachtige citroenen vanaf. "Lekker voor de gin-tonic" dacht ik. En natuurlijk voor de zelfgemaakte jam vanwege de pectine in de citroenen, goed voor de conservering en verdikking van de jam. Daarnaast hadden we weer mooie stukken hout door de afgezaagde takken, gezellig voor in het kacheltje van de winter. En ik plakte, met mijn hulpverleningsachtergrond, maar etiketten op die boom. Ondertussen bleek het een zinvol exemplaar en een lelijk exemplaar.

"Waar ben je mee bezig de Jong?" vroeg ik aan mezelf. Met rode wangen van schaamte ruimde ik de takken op en etaleerde ik de oogst op een tafeltje. Als ik naar de citroenboom keek werd ik er iedere keer naar van. Wat een gedrocht! Ik dacht het ding een beetje op te pimpen maar dat was faliekant mislukt. Had ik me er maar niet mee bemoeid. De boom en de natuur had ik beter hun gang kunnen laten gaan. Willen helpen en zorgen had duidelijk niet het gewenste effect.

Het volgende kwam op mijn pad; Esther, mijn ex-collega en vriendin, kwam een aantal dagen naar Spanje. Ik legde haar het probleem voor omdat zij een ervaren werknemer is op het gebied van projecten. En verzorgen en oppimpen kon ze ook altijd als de beste! Nou die wist er wel raad mee. Oplossingsgericht en resultaatgericht nam ze het tuingereedschap van mij over. Ze knipte en snoeide en zaagde als een dolle. Het resultaat was een boom met een stam en een aantal kale zijtakken. Er bleef nog 1 kaal takje aanhangen met 2 citroenen. Een schrale troost.

Esther en ik bekeken samen de boom en keken elkaar aan. " Komt goed" of zo iets moppelden we. Toen Esther vertrokken was betrok ik Bert nog maar eens bij mijn project. Kennelijk durfde ik zelf de verantwoordelijkheid niet te dragen. Omzagen ja of nee? Na overleg kozen we ervoor om er nog een aantal takken van af te zagen in de hoop dat de ronde vorm dan weer een beetje terug zou komen. Tevens spraken we af dat we over zouden gaan tot volledig omzagen als er de komende maanden niks ging gebeuren met de boom. Inmiddels mailde Esther ook nog omdat ze wat over de citroenboom inzat.
En zo was iedereen druk met de citroenboom. Elke dag kon ik het niet laten om te kijken of er al weer meer leven in de boom zat en natuurlijk maakte ik even een praatje.

Inmiddels zijn we een maand verder, en vraag niet hoe het kan, maar het project citroenboom is geslaagd! Uit allerlei knopen komen nieuwe blaadjes en takjes tevoorschijn. En nog frisgroen van kleur ook. Ik ontdekte zelfs al weer een nieuwe bloesem. Nu verwacht ik echt dat het de mooiste citroenboom van Zalea wordt. Na jaren verwaarlozing kan het dus toch nog goed komen. Binnenkort ga ik me speciaal voor de mooie citroenboom eens optutten. Dan zijn we samen een dagje mooi in plaats van een dagje verwaarloosd.
Vanaf nu is de citroenboom mijn vriend, gewoon omdat ie een bikkel is!

Naranja y Rojo

Nee, dit stukje gaat niet over onze gastenkamers. Die zijn immers rojo en azul. Overigens is azul niet vernoemd naar de Franse ploeg hoor! Ik bedoel dus de voetbalploeg. Toch zal ik beloven dat onze derde gastenkamer naranja gaat heten als eerbetoon aan de voetballers van Nederland. Die zijn immers toch tweede geworden tijdens het WK 2010. Tja en Spanje heeft gewonnen maar dat was al bekend. Naranja en Rojo hebben beiden als dollen gestreden, hoe dan ook.
Aangezien wij nu in Spanje wonen wilden we de finale ook graag zien tussen de Spanjaarden. Natuurlijke hadden we naar Amsterdam kunnen vliegen om op het Museumplein te gaan kijken. Naar de Costa del Sol rijden, immers maar een half uurtje hier vandaan, had ook gekund. Dan hadden we tussen de Nederlanders bij een Frietje van Pietje van kunnen kijken. Wij hebben een andere keuze gemaakt en zijn naar Nerja gereden. Daar hebben we in een Spaanse kroeg tussen de Spanjaarden naar de finale gekeken tussen Nederland en Spanje.
Toch maar geen rode bh, een oranje slip en gele sokken aangetrokken. Niet helemaal waar want ik had wel een rode bh aan maar dat had niets met voetbal te maken. Wij stonden daar lekker in neutrale kleuren tussen al het rood en geel en een beetje oranje. Op een tweetal plekken in Nerja zagen we ook een Nederlandse en een Spaanse vlag gebroederlijk naast elkaar hangen.
De sfeer in de kroeg was eerst uiterst rustig en een beetje gespannen. We hoorden dat vele voetbalfans ook niet of slecht geslapen hadden door de zenuwen. Het lawaai kwam van de kinderen die aan het spelen waren op straat en af en toe de kroeg binnen kwamen stuiteren. Met een licht geirriteerde stem zei Bert dan " nou nu maar eens naar bed jullie". Nee schat, in Spanje gaan de kinderen tot laat in de avond gewoon mee naar de kroeg of de straat op. En dat heeft ook wel wat, toch?
Af en toe hoorde je kreten als er een kans gemist werd of de scheids een beslissing nam die de Spanjaarden niet uitkwam. En natuurlijk hoorde je af en toe een schreeuw die riep "kom op mannen". Dat was ik. Even verbaasd maar ook lachend keken de Spanjaarden mij dan aan.
De biertjes werden aangesleept en natuurlijk tinto de verrano voor mij. Tussendoor kwamen er worstjes en stukjes vlees op prikkers voorbij. Oh ja en tortilla en hamburgertjes op brood en.........en......... Van alles. Een gezellige boel.
Naarmate de wedstrijd vorderde vlogen steeds meer Spanjaarden bijna het beeldscherm van de televisie in. De zweetdruppels begonnen rijkelijk te vloeien. De passie, het temperament en de hartstocht werden steeds meer zichtbaar. Sterker nog, het werd voelbaar. Als toeschouwer van deze taferelen, want zo voelde ik het toch, wat het mooi om dit te ervaren. Wat zo'n wedstrijd met mensen doet! Prachtig die primaire reacties, ik hou er wel van.
De bijna-goal van Robben werd zeker gewaardeerd begreep ik later maar het klappen was natuurlijk bedoeld voor de keeper. Mijn klappen en ooooooooooooh was bestemd voor Robben.
Tussendoor even een evaluatietje met Bert, soms waren we het eens en soms ook niet. Ach, wat kon het mij ook schelen. Dat ik nog steeds een Nederlander ben die graag in Spanje woont was wel duidelijk. En Bert is misschien nog wel meer of sterker Nederlander. Af en toe had hij een "discussie" met Rick, mijn neef die al 10 jaar in Spanje woont. En dat hoorde er gewoon bij. Rick is al duidelijk meer Spanjaard en dat vind ik prachtig om te zien. Hij had een rood shirt van Espana aan, overigens met oranje shirt daaronder, maar met een oranje korte broek. Prachtig toch?! Met Spaanse vrienden en ons keek hij naar de wedstrijd.
De spanning werd steeds meer en meer opgevoerd door de voetballende mannen. Klotsende oksels, bij elkaar geknepen bilspleten en oerkreten waren het resultaat. En toen het signaal van de fluit: de verlenging. Iedereen naar buiten, ontlading, druk babbelende mensen, rokende mensen en vooral veel heftige handgebaren.
Het bleef spannend. Zal de strijd dan toch beslist gaan worden door penaltys? En toen was daar ineens de goal van Iniesto. ja, de bal zat er in, de bal zat er echt in. De Spanjaarden helemaal uit hun dak, wat een decibels aan geluid. Zelfs ik kon dat horen met mijn niet goede oren. Ik glimlachte vriendelijk maar misschien wel als een boerin die kiespijn heeft.
Even later het fluitsignaal.............Rojo is wereldkampioen en Naranja is tweede. Bert en ik vertrokken naar buiten en stonden op de hoek bij een tafeltje. De Spanjaarden zongen, dansten, schreeuwden, huilden en vlogen elkaar om de nek. Wij stonden erbij en keken ernaar.
Even later werden we gefeliciteerd met de tweede plek en mee getrokken in het feestgedruis. Gaan slapen was een optie maar waarom zouden we ook? Inmiddels kregen we allemaal smsjes met felicitaties maar ook met uitspraken als: " ik ben er ziek van, ik ga nooit meer naar Spanje, de scheidsrechter heeft Nederland het kampioenschap afgepakt, Spanje werd voorgetrokken" en meer van dit en dat. Het zal..............ik heb daar niet zoveel mee.
Samen met Rick en vrienden, vrouw Femma en de kinderen gingen naar huis, trokken we naar het kroegenplein in Nerja. Jeetje wat een volk was daar op de been. Heel veel gezelligheid was er te ontdekken en iedereen had het daar leuk met elkaar, ook de handjesvol Nederlanders in oranje kleding en rood-wit.blauwe vlaggen om. Natuurlijk gingen we op de foto met rood-gele attributen. En natuurlijk neemt Bert de uitnodiging van Carlos aan om een seizoenkaart te nemen voor voetbalclub Malaga. Dat heet toch integreren? We hebben gelachen en het prima naar onze zin gehad. Het was een ware belevenis.
Ik ben blij dat de mannen van oranje de rondvaart door de grachten van Amsterdam toch geaccepteerd hebben. Een huldiging is meer dan verdiend, zo'n klein land met zulke voetballers die toch tweede worden met een WK. Ik vind het een prestatie! En ook wil ik de Spaanse mannen van harte feliciteren, ze hebben gewonnen hoe dan ook.
En nu maar hopen dat we nog boekingen krijgen van Nederlanders voor onze gastenkamer Rojo. Anders maar veranderen in gastenkamer Amarillo, of te wel geel, ook leuk......................

Rojo y Naranja

Nee, dit stukje gaat niet over onze gastenkamers. Die zijn immers rojo en azul. Overigens is azul niet vernoemd naar de Franse ploeg hoor! Ik bedoel dus de voetbalploeg. Toch zal ik beloven dat onze derde gastenkamer naranja gaat heten als eerbetoon aan de voetballers van Nederland. Die zijn immers toch tweede geworden tijdens het WK 2010. Tja en Spanje heeft gewonnen maar dat was al bekend. Naranja en Rojo hebben beiden als dollen gestreden, zo is het maar net.

Aangezien wij nu in Spanje wonen wilden we de finale ook graag zien tussen de Spanjaarden. Natuurlijke hadden we naar Amsterdam kunnen vliegen om op het Museumplein te gaan kijken. Naar de Costa del Sol rijden, immers maar een half uurtje hier vandaan, had ook gekund. Dan hadden we tussen de Nederlanders bij een Frietje van Pietje van kunnen kijken. Wij hebben een andere keuze gemaakt en zijn naar Nerja gereden. Altijd welkom in Hostal Lorca, gezellig bij neef Rick, Femma en de kinderen. Eindelijk eens van ons erf af...... Daar hebben we in een Spaanse kroeg tussen de Spanjaarden naar de finale gekeken tussen Nederland en Spanje.
Toch maar geen rode bh, een oranje slip en gele sokken aangetrokken. Niet helemaal waar want ik had wel een rode bh aan maar dat had niets met voetbal te maken. Wij stonden daar lekker in neutrale kleuren tussen al het rood en geel en een beetje oranje. Op een tweetal plekken in Nerja zagen we ook een Nederlandse en een Spaanse vlag gebroederlijk naast elkaar hangen.
De sfeer in de kroeg was eerst uiterst rustig en een beetje gespannen. We hoorden dat vele voetbalfans ook niet of slecht geslapen hadden door de zenuwen. Het lawaai kwam van de kinderen die aan het spelen waren op straat en af en toe de kroeg binnen kwamen stuiteren. Met een licht geirriteerde stem zei Bert dan " nou nu maar eens naar bed jullie". Nee schat, in Spanje gaan de kinderen tot laat in de avond gewoon mee naar de kroeg of de straat op. En dat heeft ook wel wat, toch?
Af en toe hoorde je kreten als er een kans gemist werd of de scheids een beslissing nam die de Spanjaarden niet uitkwam. En natuurlijk hoorde je af en toe een schreeuw die riep "kom op mannen". Dat was ik. Even verbaasd maar ook lachend keken de Spanjaarden mij dan aan.
De biertjes werden aangesleept en natuurlijk tinto de verrano voor mij. Tussendoor kwamen er worstjes en stukjes vlees op prikkers voorbij. Oh ja en tortilla en hamburgertjes op brood en.........en......... Van alles. Een gezellige boel.
Naarmate de wedstrijd vorderde vlogen steeds meer Spanjaarden bijna het beeldscherm van de televisie in. De zweetdruppels begonnen rijkelijk te vloeien. De passie, het temperament en de hartstocht werden steeds meer zichtbaar. Sterker nog, het werd voelbaar. Als toeschouwer van deze taferelen, want zo voelde ik het toch, wat het mooi om dit te ervaren. Wat zo'n wedstrijd met mensen doet! Prachtig die primaire reacties, ik hou er wel van.
De bijna-goal van Robben werd zeker gewaardeerd begreep ik later maar het klappen was natuurlijk bedoeld voor de keeper. Mijn klappen en ooooooooooooh was bestemd voor Robben.
Tussendoor even een evaluatietje met Bert, soms waren we het eens en soms ook niet. Ach, wat kon het mij ook schelen. Dat ik nog steeds een Nederlander ben die graag in Spanje woont was wel duidelijk. En Bert is misschien nog wel meer of sterker Nederlander. Af en toe had hij een "discussie" met Rick, die inmiddels al 10 jaar in Spanje woont. En dat hoorde er gewoon bij. Rick is al duidelijk meer Spanjaard en dat vind ik prachtig om te zien. Hij had een rood shirt van Espana aan, overigens met oranje shirt daaronder, maar met een oranje korte broek. Prachtig toch?! Met Spaanse vrienden en ons keek hij naar de wedstrijd.
De spanning werd steeds meer en meer opgevoerd door de voetballende mannen. Klotsende oksels, bij elkaar geknepen bilspleten en oerkreten waren het resultaat. En toen het signaal van de fluit: de verlenging. Iedereen naar buiten, ontlading, druk babbelende mensen, rokende mensen en vooral veel heftige handgebaren.
Het bleef spannend. Zal de strijd dan toch beslist gaan worden door penaltys? Nee dus, 3,5 minuten voor het eindsignaal was daar ineens de goal van Iniesta. Ja, de bal zat er in, de bal zat er echt in. De Spanjaarden helemaal uit hun dak, wat een decibels aan geluid. Zelfs ik kon dat horen met mijn niet goede oren. Ik glimlachte vriendelijk maar misschien wel als een boerin die kiespijn heeft.
Even later het fluitsignaal.............Rojo is wereldkampioen en Naranja is tweede. Bert en ik vertrokken naar buiten en stonden op de hoek bij een tafeltje. De Spanjaarden zongen, dansten, schreeuwden, huilden en vlogen elkaar om de nek. Wij stonden erbij en keken ernaar.
Even later werden we gefeliciteerd met de tweede plek en mee getrokken in het feestgedruis. Gaan slapen was een optie maar waarom zouden we ook? Inmiddels kregen we allemaal smsjes met felicitaties maar ook met uitspraken als: " ik ben er ziek van, ik ga nooit meer naar Spanje, de scheidsrechter heeft Nederland het kampioenschap afgepakt, Spanje werd voorgetrokken" en meer van dit en dat. Het zal..............ik heb daar niet zoveel mee.
Samen met Rick en vrienden, vrouw Femma en de kinderen gingen naar huis, trokken we naar het kroegenplein in Nerja. Jeetje wat een volk was daar op de been. Heel veel gezelligheid was er te ontdekken en iedereen had het daar leuk met elkaar, ook de handjesvol Nederlanders in oranje kleding en rood-wit.blauwe vlaggen om. Natuurlijk moesten we op de foto met rood-gele attributen en ik vond het prima. En nog meer natuurlijk was dat Bert door onze nieuwe vriend Carlos werd uitgenodigd om een seizoenkaart voor FC Malaga te kopen. Als dat geen integreren is! We hebben gelachen en het prima naar onze zin gehad. Het was een ware belevenis.
Ik ben blij dat de mannen van oranje de rondvaart door de grachten van Amsterdam toch geaccepteerd hebben. Een huldiging is meer dan verdiend, zo'n klein land met zulke voetballers die tweede worden op een WK. Ik vind het een prestatie! En ook wil ik de Spaanse mannen van harte feliciteren, ze zijn eerste geworden en hebben het verdiend wat mij betreft, hoe dan ook.

En nu maar hopen dat we wel boekingen krijgen van Nederlanders voor onze gastenkamer Rojo. Anders maar veranderen in gastenkamer Amarillo, of te wel geel.....................ook leuk!