Een artikeltje over ons in de:Meppelercourant.nl | Meppel - Nijeveen - Staphorst | Altijd actueel | Nieuws

Even klikken en dan kan het artikeltje gelezen worden.


Meppelercourant.nl | Meppel - Nijeveen - Staphorst | Altijd actueel | Nieuws

Zeuren maar wel een mooie witte muur!

Ik was er al aan begonnen..............de zijmuren wit sauzen (dat vindt mijn Belgische vriendin Charlotte zo'n leuk woord) bij gastenkamer Azul. Of is wit kalken een betere benaming? Bij Rojo was de muur al wit gemaakt door mij, helderwit want daar hou ik van. Bij Azul zat er veel groene aanslag op van het vele vocht van afgelopen winter. Niet zo presentatief voor de gasten toch?!
Bert en ik hadden afgesproken om Azul samen af te maken. En toen werd ik overvallen door die voedselvergiftiging en stond ik te zwabberen op mijn benen. Op de grond is niet zo erg maar zwabberen op een ladder is misschien minder handig.
Ik stelde Bert vriendelijk en liefdevol voor om het sauzen af te maken en de randjes wilde ik dan wel doen. En daar was ie weer:" wat kan jij zeuren zeg". Doe ik zo mijn best om het netjes te vragen maar hoe ik het ook doe het heet "zeuren". Wat is dat toch?
Maar goed, daar ging ie. Werkkleding aan, spullen pakken en aan de slag. Toen ik wilde helpen kreeg ik de boodschap " als jij aan het werk gaat en niet goed wordt door die vergiftiging, ik breng je niet naar het ziekenhuis in Malaga". Dat was duidelijke taal. En eigenlijk had ie ook wel gelijk............de zon scheen inmiddels ook behoorlijk fel en dan is sauzen niet zo'n handige bezigheid met een wiebelig lijf.
Om toch mijn bijdrage te leveren ging ik de duivenpoep op het terras verwijderen. Ook leuk! De bloempotjes en prullen afsoppen, stofzuigen (ja, ik zuig de terrassen nadat ik ze geveegd heb.......ideaal!) en meer van die klungeldingen die nergens over gaan maar ik erg graag doe.
Tussendoor mijn geliefde voorzien van een biertje want het was weer heftig zweten. En tja, misschien had ik wat goed te maken. Een aantal uurtjes later had ik een spierwitte zijmuur. Het deed je bijna pijn aan de ogen, zo helder. Bert gauw het zwembad in....
Weer een klusje geklaard, met dank aan mijn lief en ik helemaal blij.
En zeuren.............ik zal het vast en zeker nog wel een keertje doen!

Zonder wii, tv, nickelodeon, pc, dvd,............

"Is jullie bed and breakfast ook geschikt voor kinderen?" is ons inmiddels meerdere keren gevraagd. Tja wat is geschikt? Wij denken dat elk kind het hier leuk kan hebben. Inmiddels hebben hier een paar keer kinderen gelogeerd en dat ging prima.
Er is immers de vrijheid om wat te doen, je te vervelen en om te niksen.
In eerste instantie worden de kinderen naar het zwembad "gezogen", kennelijk altijd leuk. De plastic banden, ballen en zelf meegenomen dolfijn worden opgeblazen (door de moeders, ha, ha!) en speelgenoot in het zwembad. Zo ook de gekleurde plastic staafjes die je op kan duiken. Of gewoon lekker dollen en bommetjes maken.
Sommige kinderen gaan dan het terrein verder verkennen, anderen blijven eerst in, om en rondom het zwembad. Kinderen lezen een boekje op een zelf gevonden plekje, doen een spelletje onder de sinaasappelboom of zitten tijden achter elkaar op een bankje lekker te mijmeren en te genieten van het uitzicht. Iedereen zoekt zo z'n eigen plekje.
En als de geitenboer langs komt met de kudde is het leuk om "hola" te roepen, naar hem toe te lopen of een eindje mee te lopen. Het is zelfs leuk om met de geitenboer te schuilen, voor de regen, onder de palmboom.
Banjeren op het land, bloemen plukken, met rietstengels rovertje spelen , verschillende dieren ontdekken, van een groot blok beton een huisje maken en tijdens het spel de fantasie de vrije loop laten.
Tussendoor zijn er kinderen die graag willen helpen als wij een klusje aan het doen zijn; schuren, puin ruimen van het land, bloemen water geven, onkruid verwijderen, taken sjouwen, druiven plukken en ondertussen ontstaan de leukste gesprekken. En natuurlijk is het interessant om te helpen met jam maken van de zelfgeplukte druiven en het daarna op de boterham te smeren.
En lekker een ijsje eten op het trapje in het zwembad doet het ook altijd goed! En niet te vergeten het bbq-en 's avonds.
Heel soms, vaak als ze er net zijn, hoor je dan even de vraag "hebben jullie ook een televisie? " om vervolgens weer te gaan spelen.
De verschillende paarden die hier regelmatig gestald worden aan de zijkant van het huis zijn ook favoriet. Even aaien, even gedag zeggen, even eten geven...............
Het is een groot plezier om kinderen hier rond te zien huppelen.......................
Zonder wii, tv, nickelodeon, pc, dvd,..................maar straks wel met een zelfgemaakte hut om in te spelen, een hangmat om in te vervelen en een kinderterras om lekker te niksen en te dromen...............en niet te vergeten de tipi om in te slapen. Dat gaan we regelen.

Leuk dat jullie er allemaal waren!

Het project citroenboom

De ene klus was nog maar net geklaard of het volgende project diende zich al weer aan. En dit project had niks met netwerken of acquisitie te maken. Een projectplan was ook niet van belang, ik begon er impulsief en spontaan aan. Eerst doen en later maar eens nadenken. Ik wist dat ik het anders geleerd had maar soms had ik daar lak aan. Bovendien was het doel mij wel helder. Een offerte was bij dit project niet nodig want het was liefdadigheid. In dit geval ging het om het project citroenboom.

In onze tuin staan meerdere citroenbomen maar het ging om die ene citroenboom waar ik altijd naar keek als ik op het overdekte terras zat. Zeg maar onze buiten huiskamer. Het was een bijzonder en intrigerend exemplaar. Een analyse had ik niet gedaan en een diagnose was er ook nog niet. Het was wel duidelijk dat deze citroenboom getraumatiseerd was en op vele fronten ook verwaarloosd. Er zat geen vorm meer aan, de boom had kale takken, vloog alle kanten op, had weinig blad meer en delen van het hout waren dood. Bovendien woonde familie mier er met vele generaties en die maakten er een zooitje van.
Maar...... de boom gaf nog wel citroenen. En tussen enkele takjes groen hadden vogeltjes ook nog een nestje gemaakt. De kern was kennelijk gezond en vruchtbaar.

Toch zag de buitenkant van de boom er niet uit en het oog wilde ook wat. Sneu, dat wel maar de boom had er mee te dealen. En ik dus ook. Wel is het zo dat deze verwaarloosde boom invloed had op mij want op een dag had ik na het opstaan een slonzig hemdje aangetrokken, niet aan wassen of douchen gedaan en het vogelnest op mijn hoofd niet gefatsoeneerd. Zelfs de lenzen had ik niet in gedaan. Dat had ook zo z'n voordelen want dan was de boom net ietsje minder lelijk. Ik ging na al het niet, niet, niet, gewoon aan de slag en keek af en toe vanuit mijn ooghoeken naar de citroenboom. Die dag waren we samen een beetje verwaarloosd.

Terwijl Bert buiten stond te koken keek ik weer naar de citroenboom. Daar liet ik het niet bij, ik pakte een snoeischaar, zaag en ander tuingereedschap. De bedoeling was om de boom eens wat te ondersteunen en te verzorgen door wat snoei-, knip en zaagwerk uit te voeren. Eerst het uiterlijk wat opknappen en dan kon het innerlijk weer groeien en bloeien. Om te beginnen haalde ik een doos vol kerstlampjes uit de boom. Misschien had deze citroenboom in een vorig leven gefungeerd als kerstboom. Nog misbruikt ook.
Toen ik eenmaal begon te knippen en te zagen kon ik niet meer ophouden. De berg takken op de grond werd steeds maar groter en groter. Soms gaan de dingen zoals ze gaan..............ik had m'n best gedaan maar de boom knapte er niet echt van op. Althans de buitenkant was er niet mooier op geworden.
Het was me wel duidelijk dat de boom een grote kracht had want ik haalde er kilo's prachtige citroenen vanaf. "Lekker voor de gin-tonic" dacht ik. En natuurlijk voor de zelfgemaakte jam vanwege de pectine in de citroenen, goed voor de conservering en verdikking van de jam. Daarnaast hadden we weer mooie stukken hout door de afgezaagde takken, gezellig voor in het kacheltje van de winter. En ik plakte, met mijn hulpverleningsachtergrond, maar etiketten op die boom. Ondertussen bleek het een zinvol exemplaar en een lelijk exemplaar.

"Waar ben je mee bezig de Jong?" vroeg ik aan mezelf. Met rode wangen van schaamte ruimde ik de takken op en etaleerde ik de oogst op een tafeltje. Als ik naar de citroenboom keek werd ik er iedere keer naar van. Wat een gedrocht! Ik dacht het ding een beetje op te pimpen maar dat was faliekant mislukt. Had ik me er maar niet mee bemoeid. De boom en de natuur had ik beter hun gang kunnen laten gaan. Willen helpen en zorgen had duidelijk niet het gewenste effect.

Het volgende kwam op mijn pad; Esther, mijn ex-collega en vriendin, kwam een aantal dagen naar Spanje. Ik legde haar het probleem voor omdat zij een ervaren werknemer is op het gebied van projecten. En verzorgen en oppimpen kon ze ook altijd als de beste! Nou die wist er wel raad mee. Oplossingsgericht en resultaatgericht nam ze het tuingereedschap van mij over. Ze knipte en snoeide en zaagde als een dolle. Het resultaat was een boom met een stam en een aantal kale zijtakken. Er bleef nog 1 kaal takje aanhangen met 2 citroenen. Een schrale troost.

Esther en ik bekeken samen de boom en keken elkaar aan. " Komt goed" of zo iets moppelden we. Toen Esther vertrokken was betrok ik Bert nog maar eens bij mijn project. Kennelijk durfde ik zelf de verantwoordelijkheid niet te dragen. Omzagen ja of nee? Na overleg kozen we ervoor om er nog een aantal takken van af te zagen in de hoop dat de ronde vorm dan weer een beetje terug zou komen. Tevens spraken we af dat we over zouden gaan tot volledig omzagen als er de komende maanden niks ging gebeuren met de boom. Inmiddels mailde Esther ook nog omdat ze wat over de citroenboom inzat.
En zo was iedereen druk met de citroenboom. Elke dag kon ik het niet laten om te kijken of er al weer meer leven in de boom zat en natuurlijk maakte ik even een praatje.

Inmiddels zijn we een maand verder, en vraag niet hoe het kan, maar het project citroenboom is geslaagd! Uit allerlei knopen komen nieuwe blaadjes en takjes tevoorschijn. En nog frisgroen van kleur ook. Ik ontdekte zelfs al weer een nieuwe bloesem. Nu verwacht ik echt dat het de mooiste citroenboom van Zalea wordt. Na jaren verwaarlozing kan het dus toch nog goed komen. Binnenkort ga ik me speciaal voor de mooie citroenboom eens optutten. Dan zijn we samen een dagje mooi in plaats van een dagje verwaarloosd.
Vanaf nu is de citroenboom mijn vriend, gewoon omdat ie een bikkel is!

Naranja y Rojo

Nee, dit stukje gaat niet over onze gastenkamers. Die zijn immers rojo en azul. Overigens is azul niet vernoemd naar de Franse ploeg hoor! Ik bedoel dus de voetbalploeg. Toch zal ik beloven dat onze derde gastenkamer naranja gaat heten als eerbetoon aan de voetballers van Nederland. Die zijn immers toch tweede geworden tijdens het WK 2010. Tja en Spanje heeft gewonnen maar dat was al bekend. Naranja en Rojo hebben beiden als dollen gestreden, hoe dan ook.
Aangezien wij nu in Spanje wonen wilden we de finale ook graag zien tussen de Spanjaarden. Natuurlijke hadden we naar Amsterdam kunnen vliegen om op het Museumplein te gaan kijken. Naar de Costa del Sol rijden, immers maar een half uurtje hier vandaan, had ook gekund. Dan hadden we tussen de Nederlanders bij een Frietje van Pietje van kunnen kijken. Wij hebben een andere keuze gemaakt en zijn naar Nerja gereden. Daar hebben we in een Spaanse kroeg tussen de Spanjaarden naar de finale gekeken tussen Nederland en Spanje.
Toch maar geen rode bh, een oranje slip en gele sokken aangetrokken. Niet helemaal waar want ik had wel een rode bh aan maar dat had niets met voetbal te maken. Wij stonden daar lekker in neutrale kleuren tussen al het rood en geel en een beetje oranje. Op een tweetal plekken in Nerja zagen we ook een Nederlandse en een Spaanse vlag gebroederlijk naast elkaar hangen.
De sfeer in de kroeg was eerst uiterst rustig en een beetje gespannen. We hoorden dat vele voetbalfans ook niet of slecht geslapen hadden door de zenuwen. Het lawaai kwam van de kinderen die aan het spelen waren op straat en af en toe de kroeg binnen kwamen stuiteren. Met een licht geirriteerde stem zei Bert dan " nou nu maar eens naar bed jullie". Nee schat, in Spanje gaan de kinderen tot laat in de avond gewoon mee naar de kroeg of de straat op. En dat heeft ook wel wat, toch?
Af en toe hoorde je kreten als er een kans gemist werd of de scheids een beslissing nam die de Spanjaarden niet uitkwam. En natuurlijk hoorde je af en toe een schreeuw die riep "kom op mannen". Dat was ik. Even verbaasd maar ook lachend keken de Spanjaarden mij dan aan.
De biertjes werden aangesleept en natuurlijk tinto de verrano voor mij. Tussendoor kwamen er worstjes en stukjes vlees op prikkers voorbij. Oh ja en tortilla en hamburgertjes op brood en.........en......... Van alles. Een gezellige boel.
Naarmate de wedstrijd vorderde vlogen steeds meer Spanjaarden bijna het beeldscherm van de televisie in. De zweetdruppels begonnen rijkelijk te vloeien. De passie, het temperament en de hartstocht werden steeds meer zichtbaar. Sterker nog, het werd voelbaar. Als toeschouwer van deze taferelen, want zo voelde ik het toch, wat het mooi om dit te ervaren. Wat zo'n wedstrijd met mensen doet! Prachtig die primaire reacties, ik hou er wel van.
De bijna-goal van Robben werd zeker gewaardeerd begreep ik later maar het klappen was natuurlijk bedoeld voor de keeper. Mijn klappen en ooooooooooooh was bestemd voor Robben.
Tussendoor even een evaluatietje met Bert, soms waren we het eens en soms ook niet. Ach, wat kon het mij ook schelen. Dat ik nog steeds een Nederlander ben die graag in Spanje woont was wel duidelijk. En Bert is misschien nog wel meer of sterker Nederlander. Af en toe had hij een "discussie" met Rick, mijn neef die al 10 jaar in Spanje woont. En dat hoorde er gewoon bij. Rick is al duidelijk meer Spanjaard en dat vind ik prachtig om te zien. Hij had een rood shirt van Espana aan, overigens met oranje shirt daaronder, maar met een oranje korte broek. Prachtig toch?! Met Spaanse vrienden en ons keek hij naar de wedstrijd.
De spanning werd steeds meer en meer opgevoerd door de voetballende mannen. Klotsende oksels, bij elkaar geknepen bilspleten en oerkreten waren het resultaat. En toen het signaal van de fluit: de verlenging. Iedereen naar buiten, ontlading, druk babbelende mensen, rokende mensen en vooral veel heftige handgebaren.
Het bleef spannend. Zal de strijd dan toch beslist gaan worden door penaltys? En toen was daar ineens de goal van Iniesto. ja, de bal zat er in, de bal zat er echt in. De Spanjaarden helemaal uit hun dak, wat een decibels aan geluid. Zelfs ik kon dat horen met mijn niet goede oren. Ik glimlachte vriendelijk maar misschien wel als een boerin die kiespijn heeft.
Even later het fluitsignaal.............Rojo is wereldkampioen en Naranja is tweede. Bert en ik vertrokken naar buiten en stonden op de hoek bij een tafeltje. De Spanjaarden zongen, dansten, schreeuwden, huilden en vlogen elkaar om de nek. Wij stonden erbij en keken ernaar.
Even later werden we gefeliciteerd met de tweede plek en mee getrokken in het feestgedruis. Gaan slapen was een optie maar waarom zouden we ook? Inmiddels kregen we allemaal smsjes met felicitaties maar ook met uitspraken als: " ik ben er ziek van, ik ga nooit meer naar Spanje, de scheidsrechter heeft Nederland het kampioenschap afgepakt, Spanje werd voorgetrokken" en meer van dit en dat. Het zal..............ik heb daar niet zoveel mee.
Samen met Rick en vrienden, vrouw Femma en de kinderen gingen naar huis, trokken we naar het kroegenplein in Nerja. Jeetje wat een volk was daar op de been. Heel veel gezelligheid was er te ontdekken en iedereen had het daar leuk met elkaar, ook de handjesvol Nederlanders in oranje kleding en rood-wit.blauwe vlaggen om. Natuurlijk gingen we op de foto met rood-gele attributen. En natuurlijk neemt Bert de uitnodiging van Carlos aan om een seizoenkaart te nemen voor voetbalclub Malaga. Dat heet toch integreren? We hebben gelachen en het prima naar onze zin gehad. Het was een ware belevenis.
Ik ben blij dat de mannen van oranje de rondvaart door de grachten van Amsterdam toch geaccepteerd hebben. Een huldiging is meer dan verdiend, zo'n klein land met zulke voetballers die toch tweede worden met een WK. Ik vind het een prestatie! En ook wil ik de Spaanse mannen van harte feliciteren, ze hebben gewonnen hoe dan ook.
En nu maar hopen dat we nog boekingen krijgen van Nederlanders voor onze gastenkamer Rojo. Anders maar veranderen in gastenkamer Amarillo, of te wel geel, ook leuk......................

Rojo y Naranja

Nee, dit stukje gaat niet over onze gastenkamers. Die zijn immers rojo en azul. Overigens is azul niet vernoemd naar de Franse ploeg hoor! Ik bedoel dus de voetbalploeg. Toch zal ik beloven dat onze derde gastenkamer naranja gaat heten als eerbetoon aan de voetballers van Nederland. Die zijn immers toch tweede geworden tijdens het WK 2010. Tja en Spanje heeft gewonnen maar dat was al bekend. Naranja en Rojo hebben beiden als dollen gestreden, zo is het maar net.

Aangezien wij nu in Spanje wonen wilden we de finale ook graag zien tussen de Spanjaarden. Natuurlijke hadden we naar Amsterdam kunnen vliegen om op het Museumplein te gaan kijken. Naar de Costa del Sol rijden, immers maar een half uurtje hier vandaan, had ook gekund. Dan hadden we tussen de Nederlanders bij een Frietje van Pietje van kunnen kijken. Wij hebben een andere keuze gemaakt en zijn naar Nerja gereden. Altijd welkom in Hostal Lorca, gezellig bij neef Rick, Femma en de kinderen. Eindelijk eens van ons erf af...... Daar hebben we in een Spaanse kroeg tussen de Spanjaarden naar de finale gekeken tussen Nederland en Spanje.
Toch maar geen rode bh, een oranje slip en gele sokken aangetrokken. Niet helemaal waar want ik had wel een rode bh aan maar dat had niets met voetbal te maken. Wij stonden daar lekker in neutrale kleuren tussen al het rood en geel en een beetje oranje. Op een tweetal plekken in Nerja zagen we ook een Nederlandse en een Spaanse vlag gebroederlijk naast elkaar hangen.
De sfeer in de kroeg was eerst uiterst rustig en een beetje gespannen. We hoorden dat vele voetbalfans ook niet of slecht geslapen hadden door de zenuwen. Het lawaai kwam van de kinderen die aan het spelen waren op straat en af en toe de kroeg binnen kwamen stuiteren. Met een licht geirriteerde stem zei Bert dan " nou nu maar eens naar bed jullie". Nee schat, in Spanje gaan de kinderen tot laat in de avond gewoon mee naar de kroeg of de straat op. En dat heeft ook wel wat, toch?
Af en toe hoorde je kreten als er een kans gemist werd of de scheids een beslissing nam die de Spanjaarden niet uitkwam. En natuurlijk hoorde je af en toe een schreeuw die riep "kom op mannen". Dat was ik. Even verbaasd maar ook lachend keken de Spanjaarden mij dan aan.
De biertjes werden aangesleept en natuurlijk tinto de verrano voor mij. Tussendoor kwamen er worstjes en stukjes vlees op prikkers voorbij. Oh ja en tortilla en hamburgertjes op brood en.........en......... Van alles. Een gezellige boel.
Naarmate de wedstrijd vorderde vlogen steeds meer Spanjaarden bijna het beeldscherm van de televisie in. De zweetdruppels begonnen rijkelijk te vloeien. De passie, het temperament en de hartstocht werden steeds meer zichtbaar. Sterker nog, het werd voelbaar. Als toeschouwer van deze taferelen, want zo voelde ik het toch, wat het mooi om dit te ervaren. Wat zo'n wedstrijd met mensen doet! Prachtig die primaire reacties, ik hou er wel van.
De bijna-goal van Robben werd zeker gewaardeerd begreep ik later maar het klappen was natuurlijk bedoeld voor de keeper. Mijn klappen en ooooooooooooh was bestemd voor Robben.
Tussendoor even een evaluatietje met Bert, soms waren we het eens en soms ook niet. Ach, wat kon het mij ook schelen. Dat ik nog steeds een Nederlander ben die graag in Spanje woont was wel duidelijk. En Bert is misschien nog wel meer of sterker Nederlander. Af en toe had hij een "discussie" met Rick, die inmiddels al 10 jaar in Spanje woont. En dat hoorde er gewoon bij. Rick is al duidelijk meer Spanjaard en dat vind ik prachtig om te zien. Hij had een rood shirt van Espana aan, overigens met oranje shirt daaronder, maar met een oranje korte broek. Prachtig toch?! Met Spaanse vrienden en ons keek hij naar de wedstrijd.
De spanning werd steeds meer en meer opgevoerd door de voetballende mannen. Klotsende oksels, bij elkaar geknepen bilspleten en oerkreten waren het resultaat. En toen het signaal van de fluit: de verlenging. Iedereen naar buiten, ontlading, druk babbelende mensen, rokende mensen en vooral veel heftige handgebaren.
Het bleef spannend. Zal de strijd dan toch beslist gaan worden door penaltys? Nee dus, 3,5 minuten voor het eindsignaal was daar ineens de goal van Iniesta. Ja, de bal zat er in, de bal zat er echt in. De Spanjaarden helemaal uit hun dak, wat een decibels aan geluid. Zelfs ik kon dat horen met mijn niet goede oren. Ik glimlachte vriendelijk maar misschien wel als een boerin die kiespijn heeft.
Even later het fluitsignaal.............Rojo is wereldkampioen en Naranja is tweede. Bert en ik vertrokken naar buiten en stonden op de hoek bij een tafeltje. De Spanjaarden zongen, dansten, schreeuwden, huilden en vlogen elkaar om de nek. Wij stonden erbij en keken ernaar.
Even later werden we gefeliciteerd met de tweede plek en mee getrokken in het feestgedruis. Gaan slapen was een optie maar waarom zouden we ook? Inmiddels kregen we allemaal smsjes met felicitaties maar ook met uitspraken als: " ik ben er ziek van, ik ga nooit meer naar Spanje, de scheidsrechter heeft Nederland het kampioenschap afgepakt, Spanje werd voorgetrokken" en meer van dit en dat. Het zal..............ik heb daar niet zoveel mee.
Samen met Rick en vrienden, vrouw Femma en de kinderen gingen naar huis, trokken we naar het kroegenplein in Nerja. Jeetje wat een volk was daar op de been. Heel veel gezelligheid was er te ontdekken en iedereen had het daar leuk met elkaar, ook de handjesvol Nederlanders in oranje kleding en rood-wit.blauwe vlaggen om. Natuurlijk moesten we op de foto met rood-gele attributen en ik vond het prima. En nog meer natuurlijk was dat Bert door onze nieuwe vriend Carlos werd uitgenodigd om een seizoenkaart voor FC Malaga te kopen. Als dat geen integreren is! We hebben gelachen en het prima naar onze zin gehad. Het was een ware belevenis.
Ik ben blij dat de mannen van oranje de rondvaart door de grachten van Amsterdam toch geaccepteerd hebben. Een huldiging is meer dan verdiend, zo'n klein land met zulke voetballers die tweede worden op een WK. Ik vind het een prestatie! En ook wil ik de Spaanse mannen van harte feliciteren, ze zijn eerste geworden en hebben het verdiend wat mij betreft, hoe dan ook.

En nu maar hopen dat we wel boekingen krijgen van Nederlanders voor onze gastenkamer Rojo. Anders maar veranderen in gastenkamer Amarillo, of te wel geel.....................ook leuk!

Ook wij hebben een visitekaartje!

Zo en nu is het tijd voor de pr. Een vak apart is het en ook min of meer een spel. Voor dat vak heb ik niet gestudeerd maar het spel ga ik wel leren spelen. We staan inmiddels op een aantal websites. Op een tweetal websites kun je een beoordeling invullen als je gast geweest bent in onze bed and breakfast. Nou de beoordelingen stromen binnen hoor, ha, ha! Via die websites hebben we inmiddels wel een aantal boekingen binnen gekregen van gasten die we niet kennen en dat is leuk.
Onze eigen website is nu ook gereed, nou ja bijna. Bert gaat nog een aantal foto's wijzigen in actuele plaatjes. Ook het gastenboek dient nog iets gebruiksvriendelijker te worden. Er moet eerst gescrold worden voordat je wat te lezen krijgt en dat is niet handig. Verder krijgen we er leuke reacties op; uitnodigend, professioneel, warm, vrolijk, kleurrijk, een verlangen naar...... Sommige mensen vinden de bewegende foto's bovenin wat onrustig...........tja dat kan en dat mag. Wij vinden het juist zo leuk.
De overige gasten krijgen we nu uit ons eigen netwerk of door mond-op-mond reclame. Dit via-via gebeuren willen we een beetje opleuken. Daarom hebben we visitekaartjes gemaakt en laten afdrukken. Her en der zijn er al stapeltjes van deze kaartjes verspreid. Wij sturen mensen graag visitekaartjes op als ze een beetje reclame voor ons willen maken. En de resultaten worden gewaardeerd en beloond, dat komt goed.
Binnenkort maar eens aan de slag met een leuke nieuwsbrief. En ongetwijfeld gaan we nog creatieve paden bewandelen om van onze bed and breakfast Finca Alegria de la Vida een succes te maken omdat we ons droomplekje graag willen delen met anderen.

Het hitteplan

Het is warm in Nederland. Ik las dat Eindhoven vandaag als eerste scoorde wat de warmte betreft met 35,5 graden. Ach ja in Spanje is het ook warm, behoorlijk warm zelfs. Daar komt de warmte alleen pas in het nieuws bij 45 graden of warmer. Lekker belangrijk overigens die temperatuur. Ook al keek ik in Nederland nooit naar het weerbericht, ik wil wel toegeven dat ik het regelmatig over het weer had. Wie niet?
Ik weet dat Nederland een hitteplan heeft en dat mensen er op geattendeerd worden om veel water te drinken, uit de warmte te blijven en lichamelijke inspanning te vermijden. Dat zijn nog eens intelligente adviezen waar een mens wat mee kan. In Spanje is geen hitteplan omdat het hier een groot deel van het jaar warmer is dan 27 graden. Bovendien is het eigen verantwoordelijkheid wat een ieder wel of niet doet met die hitte. Dat is ook meer mijn ding maar dat komt ook door mijn allergie voor betutteling. Leg ik het positief uit dat kun je het ook zorg noemen van de Nederlandse overheid. Liefde gaat me dan weer net iets te ver.
Wel hebben we hier de siesta en dat is natuurlijk niet voor niks. Het zou misschien een welkome aanvulling zijn op het hitteplan. Toch zit ik als Nederlander nog niet in het ritme van de Spanjaarden ondanks dat ik er op gewezen wordt door mijn lief. Ik sta op het heetst van de dag lekker een buitenmuur wit te kalken met m'n rollertje. "Moet kunnen" denk ik dan en dat kan ook. Gelukkig komt het hitteplan uit Nederland mij dan goed van pas en drink ik voldoende water. Het is ook zo lullig als ik met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis van Malaga kom te liggen.
Voordat het hitteplan er was vergat ik voldoende te drinken en constateerde in bij het naar bed gaan 's avonds dat ik maar 1 keer naar de wc was geweest om te plassen. Niet zo handig dus. Maar goed dat kan ik mezelf ook niet kwalijk nemen want ik weet voor het eerst in mijn leven wat zweten is, oeps misschien klinkt transpireren iets beter. Wat een gedoe zeg dat transpireren en het prikt ook nog. Bij lichamelijke inspanning kreeg ik altijd wel een rood, bijna paars, hoofd maar verder gebeurde er niet zo veel. Dat kwam door mijn eczeemhuidje. Gelukkig gaat het daar een stuk beter mee en denkt mijn lichaam nu de afvalstoffen er maar eens via zweten uit te gooien. Het is even wennen voor me maar ik heb begrepen dat het wel gezond is. Gelukkig dan maar.
Door het hitteplan doe ik nu dus 's morgens en 's avonds aan lichamelijke inspanning en in de hete middaguren alles op het gemakkie. Althans dat probeer ik. Vandaag betrapte ik Bert en mij er op dat we druk waren met de sinaasappelbomen tijdens siestatijd. Snoeien van de toppen en het omzagen van de dode exemplaren. "We doen het weer" zei Bert nog waarschuwend met een shirt aan dat meer nat dan droog was.
Ach ja, als we het hitteplan consequent volgen komen we een groot deel van het jaar niet meer in de benen en dat kan niet de bedoeling zijn. Hele dagen onder de valse peperboom zitten, die ons terras voor een deel overdekt en zorgt voor schaduw, is ook zo wat. Daarom passen we het hitteplan een beetje aan, we zitten immers ook in Spanje. En we zijn lerende.......
Verbranden doen we niet want daar waarschuwt het hitteplan ook voor en dan al die kansen op een ontzettende nare ziekte. Wij kijken wel uit! Als ik op het land bezig ben loop ik met rubberlaarzen en sokken aan. Je weet immers maar nooit waar die zon allemaal komt en dan heb ik het nog niet eens over de dieren die ik aan kan treffen op het land. Ook is het overige deel van het lichaam bedekt met kleding om mij te beschermen tegen de zon maar ook omdat die prachtige sinaasappelbomen ontzettende niet prachtige stekels hebben.
Goed, ik dwaal een beetje af van het hitteplan. Ik las namelijk ook nog dat er aerosolen in de lucht zitten die er voor zorgen dat de wolkenloze hemel niet blauw maar wit kleurt. En dat is niet best heb ik begrepen. Het zal ongetwijfeld aan mijn kennis liggen maar ik weet niet wat dat voor dingen zijn. En volgens mij komen die aerosolen in Spanje niet voor want de lucht is hier iedere dag knalblauw en soms zie je wat wolkjes die op wattenbolletjes lijken. Gisteren heb ik nog een tijd met mijn hoofd naar achteren naar een adelaar gekeken die boven ons huis zweefde. En de lucht was toen toch echt blauw.
Ondanks de betutteling heeft de Nederlandse overheid mij toch geraakt want ik ben lekker bezig met het hitteplan. "Misschien voelt Zapatero ook wel voor een hitteplan" roept Bert terwijl de zweetdruppels in het beslag voor de pannenkoeken vallen. Ik neem nog een glas water, ga in de schaduw poedelen in het zwembad en de inspanning even achterwege laten. En die aerosolen laat ik maar even voor wat het is.