Nee, dit stukje gaat niet over onze gastenkamers. Die zijn immers rojo en azul. Overigens is azul niet vernoemd naar de Franse ploeg hoor! Ik bedoel dus de voetbalploeg. Toch zal ik beloven dat onze derde gastenkamer naranja gaat heten als eerbetoon aan de voetballers van Nederland. Die zijn immers toch tweede geworden tijdens het WK 2010. Tja en Spanje heeft gewonnen maar dat was al bekend. Naranja en Rojo hebben beiden als dollen gestreden, hoe dan ook.
Aangezien wij nu in Spanje wonen wilden we de finale ook graag zien tussen de Spanjaarden. Natuurlijke hadden we naar Amsterdam kunnen vliegen om op het Museumplein te gaan kijken. Naar de Costa del Sol rijden, immers maar een half uurtje hier vandaan, had ook gekund. Dan hadden we tussen de Nederlanders bij een Frietje van Pietje van kunnen kijken. Wij hebben een andere keuze gemaakt en zijn naar Nerja gereden. Daar hebben we in een Spaanse kroeg tussen de Spanjaarden naar de finale gekeken tussen Nederland en Spanje.
Toch maar geen rode bh, een oranje slip en gele sokken aangetrokken. Niet helemaal waar want ik had wel een rode bh aan maar dat had niets met voetbal te maken. Wij stonden daar lekker in neutrale kleuren tussen al het rood en geel en een beetje oranje. Op een tweetal plekken in Nerja zagen we ook een Nederlandse en een Spaanse vlag gebroederlijk naast elkaar hangen.
De sfeer in de kroeg was eerst uiterst rustig en een beetje gespannen. We hoorden dat vele voetbalfans ook niet of slecht geslapen hadden door de zenuwen. Het lawaai kwam van de kinderen die aan het spelen waren op straat en af en toe de kroeg binnen kwamen stuiteren. Met een licht geirriteerde stem zei Bert dan " nou nu maar eens naar bed jullie". Nee schat, in Spanje gaan de kinderen tot laat in de avond gewoon mee naar de kroeg of de straat op. En dat heeft ook wel wat, toch?
Af en toe hoorde je kreten als er een kans gemist werd of de scheids een beslissing nam die de Spanjaarden niet uitkwam. En natuurlijk hoorde je af en toe een schreeuw die riep "kom op mannen". Dat was ik. Even verbaasd maar ook lachend keken de Spanjaarden mij dan aan.
De biertjes werden aangesleept en natuurlijk tinto de verrano voor mij. Tussendoor kwamen er worstjes en stukjes vlees op prikkers voorbij. Oh ja en tortilla en hamburgertjes op brood en.........en......... Van alles. Een gezellige boel.
Naarmate de wedstrijd vorderde vlogen steeds meer Spanjaarden bijna het beeldscherm van de televisie in. De zweetdruppels begonnen rijkelijk te vloeien. De passie, het temperament en de hartstocht werden steeds meer zichtbaar. Sterker nog, het werd voelbaar. Als toeschouwer van deze taferelen, want zo voelde ik het toch, wat het mooi om dit te ervaren. Wat zo'n wedstrijd met mensen doet! Prachtig die primaire reacties, ik hou er wel van.
De bijna-goal van Robben werd zeker gewaardeerd begreep ik later maar het klappen was natuurlijk bedoeld voor de keeper. Mijn klappen en ooooooooooooh was bestemd voor Robben.
Tussendoor even een evaluatietje met Bert, soms waren we het eens en soms ook niet. Ach, wat kon het mij ook schelen. Dat ik nog steeds een Nederlander ben die graag in Spanje woont was wel duidelijk. En Bert is misschien nog wel meer of sterker Nederlander. Af en toe had hij een "discussie" met Rick, mijn neef die al 10 jaar in Spanje woont. En dat hoorde er gewoon bij. Rick is al duidelijk meer Spanjaard en dat vind ik prachtig om te zien. Hij had een rood shirt van Espana aan, overigens met oranje shirt daaronder, maar met een oranje korte broek. Prachtig toch?! Met Spaanse vrienden en ons keek hij naar de wedstrijd.
De spanning werd steeds meer en meer opgevoerd door de voetballende mannen. Klotsende oksels, bij elkaar geknepen bilspleten en oerkreten waren het resultaat. En toen het signaal van de fluit: de verlenging. Iedereen naar buiten, ontlading, druk babbelende mensen, rokende mensen en vooral veel heftige handgebaren.
Het bleef spannend. Zal de strijd dan toch beslist gaan worden door penaltys? En toen was daar ineens de goal van Iniesto. ja, de bal zat er in, de bal zat er echt in. De Spanjaarden helemaal uit hun dak, wat een decibels aan geluid. Zelfs ik kon dat horen met mijn niet goede oren. Ik glimlachte vriendelijk maar misschien wel als een boerin die kiespijn heeft.
Even later het fluitsignaal.............Rojo is wereldkampioen en Naranja is tweede. Bert en ik vertrokken naar buiten en stonden op de hoek bij een tafeltje. De Spanjaarden zongen, dansten, schreeuwden, huilden en vlogen elkaar om de nek. Wij stonden erbij en keken ernaar.
Even later werden we gefeliciteerd met de tweede plek en mee getrokken in het feestgedruis. Gaan slapen was een optie maar waarom zouden we ook? Inmiddels kregen we allemaal smsjes met felicitaties maar ook met uitspraken als: " ik ben er ziek van, ik ga nooit meer naar Spanje, de scheidsrechter heeft Nederland het kampioenschap afgepakt, Spanje werd voorgetrokken" en meer van dit en dat. Het zal..............ik heb daar niet zoveel mee.
Samen met Rick en vrienden, vrouw Femma en de kinderen gingen naar huis, trokken we naar het kroegenplein in Nerja. Jeetje wat een volk was daar op de been. Heel veel gezelligheid was er te ontdekken en iedereen had het daar leuk met elkaar, ook de handjesvol Nederlanders in oranje kleding en rood-wit.blauwe vlaggen om. Natuurlijk gingen we op de foto met rood-gele attributen. En natuurlijk neemt Bert de uitnodiging van Carlos aan om een seizoenkaart te nemen voor voetbalclub Malaga. Dat heet toch integreren? We hebben gelachen en het prima naar onze zin gehad. Het was een ware belevenis.
Ik ben blij dat de mannen van oranje de rondvaart door de grachten van Amsterdam toch geaccepteerd hebben. Een huldiging is meer dan verdiend, zo'n klein land met zulke voetballers die toch tweede worden met een WK. Ik vind het een prestatie! En ook wil ik de Spaanse mannen van harte feliciteren, ze hebben gewonnen hoe dan ook.
En nu maar hopen dat we nog boekingen krijgen van Nederlanders voor onze gastenkamer Rojo. Anders maar veranderen in gastenkamer Amarillo, of te wel geel, ook leuk......................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten