Het project citroenboom

De ene klus was nog maar net geklaard of het volgende project diende zich al weer aan. En dit project had niks met netwerken of acquisitie te maken. Een projectplan was ook niet van belang, ik begon er impulsief en spontaan aan. Eerst doen en later maar eens nadenken. Ik wist dat ik het anders geleerd had maar soms had ik daar lak aan. Bovendien was het doel mij wel helder. Een offerte was bij dit project niet nodig want het was liefdadigheid. In dit geval ging het om het project citroenboom.

In onze tuin staan meerdere citroenbomen maar het ging om die ene citroenboom waar ik altijd naar keek als ik op het overdekte terras zat. Zeg maar onze buiten huiskamer. Het was een bijzonder en intrigerend exemplaar. Een analyse had ik niet gedaan en een diagnose was er ook nog niet. Het was wel duidelijk dat deze citroenboom getraumatiseerd was en op vele fronten ook verwaarloosd. Er zat geen vorm meer aan, de boom had kale takken, vloog alle kanten op, had weinig blad meer en delen van het hout waren dood. Bovendien woonde familie mier er met vele generaties en die maakten er een zooitje van.
Maar...... de boom gaf nog wel citroenen. En tussen enkele takjes groen hadden vogeltjes ook nog een nestje gemaakt. De kern was kennelijk gezond en vruchtbaar.

Toch zag de buitenkant van de boom er niet uit en het oog wilde ook wat. Sneu, dat wel maar de boom had er mee te dealen. En ik dus ook. Wel is het zo dat deze verwaarloosde boom invloed had op mij want op een dag had ik na het opstaan een slonzig hemdje aangetrokken, niet aan wassen of douchen gedaan en het vogelnest op mijn hoofd niet gefatsoeneerd. Zelfs de lenzen had ik niet in gedaan. Dat had ook zo z'n voordelen want dan was de boom net ietsje minder lelijk. Ik ging na al het niet, niet, niet, gewoon aan de slag en keek af en toe vanuit mijn ooghoeken naar de citroenboom. Die dag waren we samen een beetje verwaarloosd.

Terwijl Bert buiten stond te koken keek ik weer naar de citroenboom. Daar liet ik het niet bij, ik pakte een snoeischaar, zaag en ander tuingereedschap. De bedoeling was om de boom eens wat te ondersteunen en te verzorgen door wat snoei-, knip en zaagwerk uit te voeren. Eerst het uiterlijk wat opknappen en dan kon het innerlijk weer groeien en bloeien. Om te beginnen haalde ik een doos vol kerstlampjes uit de boom. Misschien had deze citroenboom in een vorig leven gefungeerd als kerstboom. Nog misbruikt ook.
Toen ik eenmaal begon te knippen en te zagen kon ik niet meer ophouden. De berg takken op de grond werd steeds maar groter en groter. Soms gaan de dingen zoals ze gaan..............ik had m'n best gedaan maar de boom knapte er niet echt van op. Althans de buitenkant was er niet mooier op geworden.
Het was me wel duidelijk dat de boom een grote kracht had want ik haalde er kilo's prachtige citroenen vanaf. "Lekker voor de gin-tonic" dacht ik. En natuurlijk voor de zelfgemaakte jam vanwege de pectine in de citroenen, goed voor de conservering en verdikking van de jam. Daarnaast hadden we weer mooie stukken hout door de afgezaagde takken, gezellig voor in het kacheltje van de winter. En ik plakte, met mijn hulpverleningsachtergrond, maar etiketten op die boom. Ondertussen bleek het een zinvol exemplaar en een lelijk exemplaar.

"Waar ben je mee bezig de Jong?" vroeg ik aan mezelf. Met rode wangen van schaamte ruimde ik de takken op en etaleerde ik de oogst op een tafeltje. Als ik naar de citroenboom keek werd ik er iedere keer naar van. Wat een gedrocht! Ik dacht het ding een beetje op te pimpen maar dat was faliekant mislukt. Had ik me er maar niet mee bemoeid. De boom en de natuur had ik beter hun gang kunnen laten gaan. Willen helpen en zorgen had duidelijk niet het gewenste effect.

Het volgende kwam op mijn pad; Esther, mijn ex-collega en vriendin, kwam een aantal dagen naar Spanje. Ik legde haar het probleem voor omdat zij een ervaren werknemer is op het gebied van projecten. En verzorgen en oppimpen kon ze ook altijd als de beste! Nou die wist er wel raad mee. Oplossingsgericht en resultaatgericht nam ze het tuingereedschap van mij over. Ze knipte en snoeide en zaagde als een dolle. Het resultaat was een boom met een stam en een aantal kale zijtakken. Er bleef nog 1 kaal takje aanhangen met 2 citroenen. Een schrale troost.

Esther en ik bekeken samen de boom en keken elkaar aan. " Komt goed" of zo iets moppelden we. Toen Esther vertrokken was betrok ik Bert nog maar eens bij mijn project. Kennelijk durfde ik zelf de verantwoordelijkheid niet te dragen. Omzagen ja of nee? Na overleg kozen we ervoor om er nog een aantal takken van af te zagen in de hoop dat de ronde vorm dan weer een beetje terug zou komen. Tevens spraken we af dat we over zouden gaan tot volledig omzagen als er de komende maanden niks ging gebeuren met de boom. Inmiddels mailde Esther ook nog omdat ze wat over de citroenboom inzat.
En zo was iedereen druk met de citroenboom. Elke dag kon ik het niet laten om te kijken of er al weer meer leven in de boom zat en natuurlijk maakte ik even een praatje.

Inmiddels zijn we een maand verder, en vraag niet hoe het kan, maar het project citroenboom is geslaagd! Uit allerlei knopen komen nieuwe blaadjes en takjes tevoorschijn. En nog frisgroen van kleur ook. Ik ontdekte zelfs al weer een nieuwe bloesem. Nu verwacht ik echt dat het de mooiste citroenboom van Zalea wordt. Na jaren verwaarlozing kan het dus toch nog goed komen. Binnenkort ga ik me speciaal voor de mooie citroenboom eens optutten. Dan zijn we samen een dagje mooi in plaats van een dagje verwaarloosd.
Vanaf nu is de citroenboom mijn vriend, gewoon omdat ie een bikkel is!