Het laatste nieuws van Bert en Margreet

Gisteren is Bert naar Alhaurin el Grande geweest voor een afspraak met de advocaat.
Ik bleef bij het huis van Bettie en Frank omdat ik aan het bijkomen was van een allergische uitbarsting.
Toen Bert terugkwam zat ik net even te schrijven..............."En?"
Over twee weken hebben we de sleutel hoor! Het certificaat komt 22 of 25 januari a.s.binnen en dan duurt het nog een aantal dagen om de boel in de orde te maken.
Dus..................Als het goed is vindt op 1 februari 2010 (ja, dit jaar!)de overdracht plaats.
Jeetje wat spannend. Gaat het nu toch echt gebeuren?
Ik hoop dat het volgende berichtje op mijn blog is: "wij hebben de sleutel!"

Ons dagelijkse tutten en frutten

Hé de zon schijnt, de lucht is strakblauw,
Het wordt vast een stralende dag,
Een beetje onkruid wieden bij Bettie en Frank,
Bert haalt de bladeren uit het zwembad,
Niet te vergeten op slippers en in korte broek,
Koffietje drinken met een broodje kaas op het terras,
Bert en Frank zien een grote adelaar,
Overal hoor en zie je vogeltjes in alle kleuren,
Post halen bij Paco, nog geen pakje maar wel 6 kerstkaartjes,
Even de vuilnis wegbrengen naar de containers,
Wandelen met Bobke (het hondje van Bettie en Frank),
Bert leest een spannend boek en ik doe een wasje,
Boer Antonio is bezig met de olijvenoogst,
En vraagt mij om een vuurtje,
De rinkelende bellen horen je van verre,
De geitenkudde komt terug uit de bergen,
Bettie en Frank komen terug van het werk,
We drinken een borrel en kletsen wat,
Koken en samen eten,
Daarna naar Jos(die gaat ons helpen met klussen),
Koffie drinken en al zijn dieren bewonderen,
Het varken vind ik echt de beste,
Ook hier is het prachtig in het natuurgebied bij El Chorro,
Een dagje tutten en frutten is weer voorbij.............

Loslaten: soms even niet.......

Emigreren is ook loslaten, dat gaat me best goed af, zonder moeite. Maar soms even niet....
Vanmorgen kreeg ik een mail van dochter Minoes. De overdracht was geweest en nu heeft ze samen met Peter het eerste gekochte huis. Minoes vertelde enthousiast over alle klussen en plannen. Helemaal leuk!
En toen was er een brok in m'n keel en toen kwamen er tranen..............ik wil ook naar Minoes om haar te helpen met klussen. Op dat moment kwam Bert er aan. Hij vroeg me "Lief, wat is er aan de hand?" Na mijn verhaal was zijn simpele conclusie; "ik snap het, dus gewoon boeken". Ja maar........geld, ben net terug uit Nederland, en als we wat van het huis horen, hoe komt het nou dat ik dit niet kan loslaten, en.............. "Boeken" zei Bert.
Gauw gekeken naar vluchten en het ook maar meteen geregeld. Ik was helemaal opgelucht, hoofdpijn weg, traantjes weg.
Donderdag 21 januari a.s. ga ik voor 6 dagen naar Nederland. En wie weet als ik terugkom is er wel duidelijkheid over ons huis. Minoes en Peter hebben de sleutel, nu wij nog.
Loslaten, een hele klus,kan me ook niet schelen. Het is goed zo en...........alles is weer losgelaten!

Vuurtje

Een centrale verwarming, vloerverwarming, nou ja gaskachels mag ook nog, daar doen ze hier niet zo veel aan in Andalusië. Dat is 10 maanden in het jaar ook niet nodig maar die overige 2 maanden is het 's avonds toch wel lekker. Gelukkig hebben ze daar houkachels en open haarden voor. In het huidige appartementje waar we nu een aantal weken gewoond hebben is gelukkig een open haard. Morgen of zaterdag gaan we overigens weer verhuizen, naar een kamer bij Bettie en Frank in Alora. Maar dat terzijde. Meerdere keren hebben we via Frank een cementton ( van de zwarte grootachtige emmers die mijn vader gebruikt bij het bouwen en verbouwen) met stukken hout gekocht. Hout van olijvenbomen begrepen we later. Samen met een aanmaakblokje van onze plaatselijke supermarkt Mercadona gaf dit een prachtig vuurtje. Meestal aangemaakt door Bert en een enkele keer door mij. Lekker warm en nog gezellig ook. Bert constateerde dat er wel veel kleine stukken hout in de ton zaten, die stookten we in een mum van tijd op. Tussendoor nog een zak hout bij de benzinepomp gehaald maar dat was ook niet wat. Dat hout leek wel versteend maar als de brand er in zat was het zo maar weg. Bert vroeg dus om grotere stukken. Na meerdere tonnen hout was de boodschap eindelijk door gekomen. Wij kochten een ton met grote stukken hout, het waren halve bomen en kleine stukjes om het vuur aan te maken waren nu achterwege gebleven. Tja Bert, jij had gevraagd om grote stukken en nu had je grote stukken, hele grote stukken. Gisteren aan het eind van de middag begon Bert een vuurtje te stoken. Dat was een hele klus had ik al gauw door. Inmiddels zat ik nog met de laptop buiten en toe ik binnen ging kijken was er nog steeds geen vuurtje, nou ja een heel miezerig vuurtje. De aanmaakblokjes vlogen er door en de grote blokken hout kregen de vlam maar niet te pakken. Ik deed ook nog een poging maar was er al gauw klaar mee, het lukte mij ook niet. Ik ging nog maar even naar het washok om de was op te hangen, het was te koud om lekker op de bank te zitten. Doorzetten, ja dat deed Bert. Nu werd de fles olijfolie er bij gehaald. Gelukkig kost dat spul hier toch bijna niks. Dat deden ze vroeger ook begreep ik van Bert. En ja wel het vuurtje kreeg hij aan de praat. Helaas begon het als een dolle te waaien en de rook ging niet naar buiten maar naar binnen. Wat een rotlucht is dat! De houtblokken werden maar weer eens op een andere manier neer gelegd met de mooie tang die Bert van Inge en Gerjan heeft gekregen. Een ideaal ding volgens Bert. Vervolgens deed Bert nog een poging met de olijfolie. Een paar keer bleek de boel vlam te vatten maar na een poosje doofde het toch weer. Als laatste poging werd er een waxinelichtje onder het hout gezet. En dit leek goed te gaan. En het bleef goed gaan. Ondertussen had Bert lekkere hapjes klaar gemaakt voor het eten en die hebben we opgesmikkeld. En de was aan de lijn was inmiddels al weer droog. Dat ging een stuk sneller dan het vuurtje maken. Na uren zat er eindelijk goed de brand in en toen opperde ik om naar bed te gaan. Beetje lullig misschien....... We hadden dus maar kort plezier van het mooie vuurtje van Bert.
Straks maar nieuwe aanmaakblokjes kopen en wat kleine stukjes hout en dan gaat Bert vast en zeker weer poging doen. Want hij kan het, dat weet ik.....

Hebben en zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de andre schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.

uit het werk van Ed Hoornik (1910-1970)

Mooi, mooi. Bovenstaand gedicht kreeg ik van vriendin Annelies naar aanleiding van mijn schrijven over "ZIJN" op de weblog. Een mooi en dierbaar cadeautje.

Overgave

Als ik koffie drink, drink ik koffie,
Als ik opsta, sta ik op,
Als ik de was ophang, hang ik de was op,
Als ik wandel, wandel ik,
Als ik een mooie bloem bekijk, bekijk ik een mooie bloem,
Als ik luister naar een verhaal, luister ik naar een verhaal,

Niks meer en niks minder.............

Geen kop vol zorgen,
Geen kop vol met "to do's",
Geen kop vol met wensen,
Geen kop vol angsten,

Ik zie, proef, voel, ruik, hoor..........veel intenser
Ik leef een eenvoudig en aandachtig leven............het gaat vanzelf en het voelt vol en licht.

Wij zeggen "ja" tegen 2010

Bedankt allemaal voor de nieuwjaarswensen in de vorm van mailtjes, smsjes, kaarten en telefoontjes.
Ook mooi en grappig om al die reacties te ontvangen op de kaart van Bert en mij. Van meerdere mensen kregen we de vraag of wij ook "ja" tegen elkaar gaan zeggen in 2010? Leuke associatie die ik zelf ook had toen we de kaart maakten. Ja hebben we al tegen ons zelf en elkaar gezegd en de bevestiging met trouwen en toeters en bellen blijft nog een verrassing. Het komt zoals het komt..........

En toen................

En toen was ik een keer of 14 verhuisd......

En toen woonde ik in Meppel,
En toen ging ik samenwonen met mijn lief in Utrecht,
En toen kwamen de emigratieplannen, huizen verkocht, op naar Maarn,
En toen gingen we logeren bij pa en ma in Frankrijk,
En toen zwerven in Spanje van hotel naar hotel,
En toen tijdelijk wonen in een appartementje in Alhaurin el Grande,
En toen vertoefden we op een kamer bij Bettie en Frank in Alora,
En toen.........was het nog even wachten op onze finca in Zalea!

En toen was ik nog meer keren verhuisd. De tel ben ik de laatste maanden kwijt geraakt! Zal ik de 20 halen?

En toen besefte ik me dat het overal mijn thuis geweest is waar ik mijn eigen plek had en kon ZIJN. Er waren grote en kleine huizen, oude en nieuwe, huizen in een stad en in een dorp, vrijstaand en in een woonwijk, met tuin en zonder tuin, in Nederland en in het buitenland.......
En toen zat geluk (ik noem het liever een mooi leven) niet in een stapel bakstenen maar in mezelf. ZIJN kan overal, een geruststellende gedachte.
En toen?

Paco

In het kader van "dan is dat maar geregeld" hebben we in december j.l. een postbus geregeld op het postkantoor van Pizarra. Ons huis heeft wel een woonadres maar het is geen postadres omdat de postbode er niet komt. Veelste ver op de brommer!
Met het woordenboek in de hand stonden wij de meneer in het postkantoor te woord. Natuurlijk ook met de nodige gebaren en gezichtsuitdrukkingen. En vooral veel glimlachen.Doet het goed als je iets wil regelen. Die meneer bleek Paco te zijn. Paco is de chef, een echte, bleek al gauw. Zijn enige medewerkster, een aardige vrouw overigens, kreeg voortdurend opdrachten. Instrueren en delegeren ging Paco prima af. Paco sprak nogal rap en binnensmonds Spaans. Helaas en ook een beetje opgelucht sprak die aardige vrouw een woordje Engels. En natuurlijk bemoeide Paco zich er lekker tegen aan toen bleek dat wij een postbus wilden openen. Er was namelijk een probleem. Het jaar 2009 duurde nog twee weken en een contract voor de postbus sluit je af voor een jaar. Tja en om ons nu voor het hele jaar 2009 te laten betalen was ook zo wat. Er werd druk heen en weer gebabbeld, althans voor ons Nederlanders klinkt het druk, door Paco en zijn medewerkster. En daar was de oplossing! Wij moesten begin januari maar terug komen. Daar gingen we weer maar toen we bij de deur waren dacht ik "ik wil nu graag een postbus anders kan ik al die kaarten voor mijn verjaardag op 24 december j.l. niet ontvangen!" Paco, ook niet de beroerdste, had een ander idee. Wij moesten een voorschot doen voor de huur van de postbus en in januari moesten we terugkomen voor het contract. Prima, het geld werd in een envelopje gedaan en onderin een kastje gelegd. Toen we vroegen om de sleutel van de postbus gaf Paco aan dat we die ontvangen als we in januari terugkomen voor het contract. Als wij voor januari post kwamen halen dan deed hij de postbus voor ons open. Ok Paco, gracias, gracias.
Terug in Alhaurin el Grande schreef ik familie, vrienden en bekenden gauw een mailtje met ons postadres. Laat de kaarten en pakjes nu maar komen!
Natuurlijk gingen we voor 1 januari regelmatig even naar de postbus. Als we de deur van het postkantoor open deden dan zwaaide Paco al naar ons. Daar kwam ik weer met m'n cuatro, cuatro, seis (in nederland had ik vierhonderdzesenveertig gezegd), Paco opende wederom de postbus maar............geen post! Daar had Paco het volgende op gevonden. Er stond een bakje met Unicef kaarten op de balie en die moest hij natuurlijk kwijt. Wij kochten de laatste negen met een A4 vel vol postzegels. Gingen we toch met kaarten de deur uit. Lelijke dingen vond ik het, misschien leuk voor vage bekenden volgend jaar.
Na ons weekje Nederland gingen we wederom naar onze postbus om de sleutel, inmiddels een magisch ding, in ontvangst te nemen. En natuurlijk om die stapel kaarten uit de postbus te halen. Oh jee, als ze er allemaal maar inpasten. We betaalden het overige geld, ondertekenden het contract en Paco zette er een paar beste stempels op. Daar zijn ze immers dol op hier. We wensten elkaar nog een happy newyear (de medewerkster) en feliz ano nuevo (Paco) en openden onze postbus met onze net gekregen sleutel. Joepie, kaartjes, zelfs eentje met een paarse envelop. Het waren er vier maar het voelde als veertig! Toen ik ook nog vroeg om een pakketje doken Paco en de medewerkster achter in de kasten, na veel gestommel kwamen ze terug. Geen pakketje. Ik vertellde dat het pakje (de mi padre y mi madre) al meer dan drie weken onderweg was. Paco knikte geruststellend en zei "misschien morgen".
Toch liep ik huppelend met de vier kaartjes achter Bert aan het postkantoor uit. Onder het genot van een café con leche hebben we samen de kaartjes gelezen. Dank jullie wel Bea en Herman, Esther en Marco, Karin en Kees-Jan, Ynske! Ik ben nog nooit zo blij geweest met kaartjes!
Morgen ga ik weer naar het postkantoor en Paco!

Een nieuw levensjaar gestart in Spanje zonder slagroom....

Ik ben 46 jaar geworden in Alhaurin el Grande! De avond voor mijn verjaardag had ik een soort dipje…………..wat het was is ook niet duidelijk geworden en gelukkig was het na 5 minuten over. Dat had ik ook zo besloten.
Om twaalf uur heeft Bert een fles cava (met dank aan Danny) ontkurkt. Het haardvuurtje knetterde en zorgde voor de warmte binnen, buiten was het nat. Het regende immers al dagen. Het plan om op mijn verjaardag naar het Alhambra te gaan hadden we daarom laten varen.
De volgende ochtend naar onze postbus in Pizarra gereden. Misschien hoopte ik stiekem nog op een stapel kaartjes. Helaas, het postkantoor van Paco was dicht. Wat nu?
Inmiddels was het droog en ik wilde toch graag nog wat leuks gaan doen. Ik had mijn cadeautjes van Bert speciaal voor deze dag aan en om gedaan; een kleurig rokje en een nog kleurigere tas van desequal.
Gelukkig kreeg ik telefoontjes van ma, pa, broer Bert, Karin en de kinderen die voor mij zongen. En later op de dag van Minoes, Miranda en Alma. En niet te vergeten ook vele sms-jes en mailtjes. Toch een opluchting dat zo veel mensen aan mij dachten.
Maar goed, Bert en ik besloten om naar Mijas te gaan. Een mooi stadje boven op de berg met een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee. Na wat rondkuieren door de smalle straatjes zijn we op een terrasje gaan zitten. En jawel, de zon kwam op bezoek. Om ons heen allemaal vakantiegangers, zoals een Amerikaanse mevrouw die spontaan een praatje met ons maakte. Ik had geen verjaardagsgevoel maar nu wel een vakantiegevoel. We genoten van een cafe con leche, een wijntje en een lunch. Snel nog even taart gekocht, misschien voor het verjaardagsgevoel, daarna terug naar “huis”.
Met Bettie en Frank (even voorstellen; Bettie en Frank zijn anderhalf jaar geleden geemigreerd naar Spanje en wij hebben afgelopen zomer in hun bed and breakfast gelogeerd. Bovendien hebben zij in het appartementencomplex, dat zij beheren, tijdelijke woonruimte voor ons geregeld.) hebben we bij thuiskomst gezellig een wijntje gedronken met lekkere hapjes erbij. Vervolgens met z’n allen de keuken in om voorbereidingen te treffen voor avondeten. Nou ja, Bettie en Frank hadden alles al geregeld, Bert en ik zouden aardappeltjes (volgens Bert’s recept) uit de oven en het toetje verzorgen. Het kwam er op neer dat Bert alles deed en voor mij bleef het taakje “slagroom kloppen” over. Niks bijzonders maar als ik het doe is het een heel avontuur. Ik begon te kloppen met een staafmixer, op de laagste stand hoor, in een beslagkom. In een paar seconden vloog de slagroom alle kanten op. Kan gebeuren, even schoonmaken en een nieuwe poging in de maatbeker. Als voorzorgsmaatregel had ik de maatbeker in de wasbak gezet. Heel geconcentreerd (toch een klus voor mij) ging ik aan de slag op de lage stand. Dit duurde me iets te lang zodat ik de mixer in stand 4 zette. Dat ging super totdat Bert mij een stukje ananas in mijn mond deed. Weg concentratie en door mijn onhandigheid vloog de mixer gevolgd door de slagroom weer overal naar toe. Jeetje wat een bende. Ik mompelde even “k..verjaardag” en ging aan het poetsen. Bert ging het laatste bodempje slagroom maar even kloppen, helaas dat werd boter…….. Het werd gegrild vers fruit, met warme honing en amandelen en niet te vergeten ijs. Dat hele spektakel in de keuken hebben Bettie en Frank niet mee gemaakt en ik heb het ze ook niet verteld. Oh jee…..
Maar goed om half 10 zaten we aan tafel met, voor mij, drie bekenden en vier vreemden. Andy en Dee, twee Engelse mensen die voor Bettie en Frank werken waren van de partij. Maar ook Lodewijk en zijn vrouw (oeps, haar naam ben ik vergeten), twee mensen uit Amsterdam die samen met hun twee zoontjes op vakantie zijn in het appartementencomplex. En natuurlijk Bettie, Frank, Bert en ik. We hebben met z’n allen zitten kletsen, lekker gegeten van de foie gras (dat is Frans), rollade, aardappeltjes uit de oven, bonen, wortelen, broccoli en het toetje. Zonder slagroom maar dat was al duidelijk. Daarna koffie met taart en niet te vergeten werd er nog voor mij gezongen. Opruimen, afwassen en een afzakkertje gedronken met Bettie en Frank. Ik wilde het slagroomverhaal toen nog vertellen………heb het toch maar gelaten.
Het was een prima dag, geen verjaardagsgevoel maar wel een goed gevoel. En dat dipje van de vorige avond, ik weet het al. Gewoon dat Nederlandse gevoel van gezelligheid met familie, vrienden, cadeautjes,kaartjes, taart en niet te vergeten slagroom!

Een weekje Nederland na een verdrietig bericht

Bert en ik zijn net weer terug in Spanje. De moeder van Bert is vorige week, nog onverwachts, overleden. Verdrietig maar het is fijn dat verder lijden haar bespaard is gebleven. We zaten met z'n tweetjes rechtop in bed toen we 's nachts een telefoontje kregen.
Maandag 29 december was een rare dag; tickets regelen, koffer inpakken, telefoneren en regelen. En op mijn manier geprobeerd Bert een beetje te ondersteunen. Onze aandacht ging nu uit naar andere dingen in plaats van in de weer te zijn met ons leven in Spanje. Dat was een bijzondere gewaarwording en ook prima omdat het inherent aan het leven is.
Ineens stonden we in de sneeuw, neef Sjoerd en vriendin Myrthe hebben ons opgehaald van het vliegveld en de eerste nacht bij Ditty en Koos, de zus en zwager van Bert gelogeerd.
De volgende morgen zijn we naar ma geweest. Ze lag er rustig en zacht bij.
De begrafenis van ma de Groot was "mooi" met de persoonlijke woorden van broer Ties en nicht Esther.Om met de woorden van Ties te spreken; "het is goed zo". Ik heb ma maar kort meegemaakt, de verhalen vertellen mij hoe iedereen haar ervaren heeft. Op haar 85-ste verjaardag op 24 november was ze in goede doen en blij dat iedereen bij haar was. Ze genoot van de aandacht, bloemen, cadeautjes en lekkernijen. Deze herinnering zal ik koesteren.
We hebben alle tijd samen of met de familie doorgebracht en dat had ook weer z'n mooie momenten. De gehele week bij de broer en schoonzus, Koen en Janny, doorgebracht. We voelden ons daar helemaal thuis en de gastvrijheid was geweldig. Van ma hebben we de auto kunnen lenen en dat gaf een lekker vrij gevoel. Ook nog dochterlief Minoes en Peter en ma en pa kunnen bezoeken. De laatste avond bij Bert, Karin en de kids doorgebracht. Gezellig met iedereen bijgekletst en Bert heeft ons naar Schiphol gebracht 's nachts. Een familieweek dus en dat was ook prettig en fijn dat we door iedereen zo opgevangen zijn. Nu is het weer fijn om in Spanje te zijn. Ondanks dat we nog niet in ons eigen huis vertoeven voelt Spanje toch als thuis. En het zonnetje schijnt..............

2010

Een nieuw jaar, een nieuw avontuur, een nieuw land en nog veel meer nieuw(s)! Zo juist deze weblog aangemaakt. Ik vind het leuk om op deze manier mijn belevenissen (Alegria de la vida y mas - Levensvreugde en meer) in Spanje met vrienden, familie en bekenden te delen. Voor mij is het ook een manier van ontmoeten en contact onderhouden. Of het schrijven en publiceren echt iets is wat mij ligt zal ik gaan ervaren. En jullie reacties en eigen belevenissen lees ik graag op mijn weblog of mailadres. Saludos!