Paco

In het kader van "dan is dat maar geregeld" hebben we in december j.l. een postbus geregeld op het postkantoor van Pizarra. Ons huis heeft wel een woonadres maar het is geen postadres omdat de postbode er niet komt. Veelste ver op de brommer!
Met het woordenboek in de hand stonden wij de meneer in het postkantoor te woord. Natuurlijk ook met de nodige gebaren en gezichtsuitdrukkingen. En vooral veel glimlachen.Doet het goed als je iets wil regelen. Die meneer bleek Paco te zijn. Paco is de chef, een echte, bleek al gauw. Zijn enige medewerkster, een aardige vrouw overigens, kreeg voortdurend opdrachten. Instrueren en delegeren ging Paco prima af. Paco sprak nogal rap en binnensmonds Spaans. Helaas en ook een beetje opgelucht sprak die aardige vrouw een woordje Engels. En natuurlijk bemoeide Paco zich er lekker tegen aan toen bleek dat wij een postbus wilden openen. Er was namelijk een probleem. Het jaar 2009 duurde nog twee weken en een contract voor de postbus sluit je af voor een jaar. Tja en om ons nu voor het hele jaar 2009 te laten betalen was ook zo wat. Er werd druk heen en weer gebabbeld, althans voor ons Nederlanders klinkt het druk, door Paco en zijn medewerkster. En daar was de oplossing! Wij moesten begin januari maar terug komen. Daar gingen we weer maar toen we bij de deur waren dacht ik "ik wil nu graag een postbus anders kan ik al die kaarten voor mijn verjaardag op 24 december j.l. niet ontvangen!" Paco, ook niet de beroerdste, had een ander idee. Wij moesten een voorschot doen voor de huur van de postbus en in januari moesten we terugkomen voor het contract. Prima, het geld werd in een envelopje gedaan en onderin een kastje gelegd. Toen we vroegen om de sleutel van de postbus gaf Paco aan dat we die ontvangen als we in januari terugkomen voor het contract. Als wij voor januari post kwamen halen dan deed hij de postbus voor ons open. Ok Paco, gracias, gracias.
Terug in Alhaurin el Grande schreef ik familie, vrienden en bekenden gauw een mailtje met ons postadres. Laat de kaarten en pakjes nu maar komen!
Natuurlijk gingen we voor 1 januari regelmatig even naar de postbus. Als we de deur van het postkantoor open deden dan zwaaide Paco al naar ons. Daar kwam ik weer met m'n cuatro, cuatro, seis (in nederland had ik vierhonderdzesenveertig gezegd), Paco opende wederom de postbus maar............geen post! Daar had Paco het volgende op gevonden. Er stond een bakje met Unicef kaarten op de balie en die moest hij natuurlijk kwijt. Wij kochten de laatste negen met een A4 vel vol postzegels. Gingen we toch met kaarten de deur uit. Lelijke dingen vond ik het, misschien leuk voor vage bekenden volgend jaar.
Na ons weekje Nederland gingen we wederom naar onze postbus om de sleutel, inmiddels een magisch ding, in ontvangst te nemen. En natuurlijk om die stapel kaarten uit de postbus te halen. Oh jee, als ze er allemaal maar inpasten. We betaalden het overige geld, ondertekenden het contract en Paco zette er een paar beste stempels op. Daar zijn ze immers dol op hier. We wensten elkaar nog een happy newyear (de medewerkster) en feliz ano nuevo (Paco) en openden onze postbus met onze net gekregen sleutel. Joepie, kaartjes, zelfs eentje met een paarse envelop. Het waren er vier maar het voelde als veertig! Toen ik ook nog vroeg om een pakketje doken Paco en de medewerkster achter in de kasten, na veel gestommel kwamen ze terug. Geen pakketje. Ik vertellde dat het pakje (de mi padre y mi madre) al meer dan drie weken onderweg was. Paco knikte geruststellend en zei "misschien morgen".
Toch liep ik huppelend met de vier kaartjes achter Bert aan het postkantoor uit. Onder het genot van een café con leche hebben we samen de kaartjes gelezen. Dank jullie wel Bea en Herman, Esther en Marco, Karin en Kees-Jan, Ynske! Ik ben nog nooit zo blij geweest met kaartjes!
Morgen ga ik weer naar het postkantoor en Paco!